The Cowboy way

Hallo Allemaal

Het is alweer een tijdje geleden maar we hadden wat problemenmet het internet waardoor we een aantal dagen zonder zaten. Maarhier dan toch weer een verhaaltje van Greengrove, het is een ietwat ander verhaal dan gewoonlijk en ditmaal heb ik er geen foto's bij en het zal snel duidelijk worden waarom niet.

Zaterdag ochtend, we gaan op zoek naar een aantal paarden want vandaag worden er 10 paarden gecastreerd. De castraties worden gedaan om de paarden beter handelbaar te maken en hierdoor worden ze vaak een stuk rustiger. Daarnaast krijgen driepaardennieuwe hoefijzers. Rond 10.00 uur gaan we beginnen en omdat de paarden ergens in de boomgaard lopen maar we nooit precies weten waar gaan we vroeg op pad om ze op te zoeken. We hebben geluk ze staan vlak bij het hek en we hebben rustig te tijd. Anita, Ben en ik nemen elk een paard mee en de andere volgen gewillig maar bij het sluiten van het hek is één ons te vlug af en weet te ontsnappen. Nu is dat op zich geen ramp maar vanaf hier houd niets ze tegen om op de openbare weg te komen die een paar honderd meter verder op ligt. Gelukkig hebben we hem gauw genoeg te pakken engaan we later terug om de volgende paarden op te halen. Het groepje is wat verder de boomgaard ingelopen maar nog steeds dicht bij het huis.We hebben dus geluk, Anita vertelt dat ze normaal gesproken een hele dag er voor uit trekt om de paarden te vangen. Afijn, alles loopt voorspoedig en we hebben alle paarden die onder het mes moeten verzameld en halters omgedaan zodat we ze weer makkelijk kunnen ophalen.We hebben nog voldoende tijd om de andere paarden te voeren enzo.

Maar dan komt Ben naar ons toe en verteld dat de paarden op het gazon voor het huis lopen.Er zijn namelijk 2 hekken naar de grote boomgaard (oost veld), iemand heeft het andere het open laten staan. En dus kunnen we op paarden jacht, inmiddels zijn ze naar het noord veld gerend en ik spring in de truck om het hek aan het einde van dit veld te sluitenwat aan de openbare weg grenst.Afijn, de paarden zijn weer ingesloten maar hier staan alle kleine boompjes die ze makkelijk kunnen vertrappen en daarom hebben we ze liever in het andere veld. De paarden denken hier echter anders over het gras is hier groener en lekkerder, enom ze mee te lokken met haver kunnen we wel vergeten. De enige manier is ze op te jagen en dat willen we ook weer niet en we hebben er eigenlijk ook geen tijd voor. Dus voorlopig laten we het voor wat het is en gaan we terug naar de andere paarden.

De persoon die de castraties zal doen is een vrouw en ik ben erg benieuwd hoe het allemaal in zijn werk zal gaan. Het is een potige tante en later begrijp ik ook wel waarom maar ze is erg vriendelijk. De paarden worden niet onder narcose gebracht maar krijgen wel een verdoving. We beginnen met het eerste paard, dat wordt aan een boom gebonden waar we veel ruimte hebben. Helaas gaat een paard niet liggen als je er om vraagt dus hebben we een aantal touwen nodig endrie mensen om aande touwen te trekken waardoor we het paard op zijn zij kunnen leggen.

Ik zal proberen uit te leggen hoe het in zijn werk gaat. Er gaat een touw met een grote lus om de hals en dan met een lus om een achterbeen terug naar de hals. Dit gebeurt ook aan de andere kant. Er hangen dus twee touwen met grote lussen om de enkels van achterbenen. We hebben nu twee touwen die we eerst uit alle macht naar voren trekken om het paard op zijn kont te krijgen en dan zijwaarts om het paard op zijn zij te krijgen. Eenmaal op de grond worden beide touwen aangetrokken zodat de enkels ter hoogte van de buik liggen. Daarna word met een ander touw de voorbenen bij de enkels vastgebonden en richting de buik getrokken. Het touw van de voorbenen wordt aan het achterbeen verbonden waardoor de benen strak rond de buik blijven.

De touwen worden door Anita en André vastgehouden terwijl de castratie plaats vind. Ben heeft al eerder geholpen bij castraties en voelt zich daarbij niet zo op zijn gemak en is dus afgelost door André. Omdat het paard zich natuurlijk verzet bij het proces moeten de touwen goed strak gehouden worden om te voorkomen dat degene die aan het snijden is niet voor het hoofd getrapt word. Ik help bij het aangeven van draad en de spuit met antibiotica en het bijhouden van de tijd. Het snijwerk zal ik verder niet te diep op ingaan maar ik vond het wel machtig interessant. Het hele proces duurt ongeveer 15 minuten en daarna wordt het paard verlost van alle touwen waarna het vaak nog even rustig blijft liggen. Bij een van de paarden duurde het aanzienlijk langer omdat de bloeding niet wilde stoppen, waarschijnlijk had dit paard een bloedstollings probleem en dat was wel even spannend maar gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Afijn, zo'n dag stoeien met paarden is aardig vermoeiend vooral als het dan rond de 20 graden is en het zonnetje volop schijnt. Er zijn verschillende manieren voor het castreren van een paard en dit noemen ze de cowboy manier. Als uiteindelijk alle paarden geholpen zijn laten we ze rustig grazen en zullen we ze de volgende dagen in de gaten houden hoe het met ze gaat.

De volgende week hebben we verschillende afspraken om bomen te planten. En dat is leuk werk. We laden een trailer vol met de benodigde bomen en de andere trailer wordt geladen met de benodigde machines en materialen. Als alles geladen is gaan we naar de klanten toe, dit kan privé zijn of beplanting rond een bedrijfspand of beplanten van plantsoenen.Dus gaan we op pad met 2 vrachtwagens en drie of vier man afhankelijk van hoeveel bomen.Het gaat redelijk snel als we eenmaal op locatie zijn, de machines worden van de vrachtwagen gereden en Pat graaft de gaten en plaatst de bomen. Eén van ons zorgt voor de grond met de tracktor en de rest volgt met schep en hark om de gaten goed aan te vullen en glad strijken. Als laatste wordt alles aangeveegd waar nodig en de locatie ziet er heel anders uit dan voor we kwamen. Op deze manier ben ik meegeweest naar een prive adres, deze mensen wilde bomen lang hun oprijlaan en ben ik meegeweest naar Edson waar we voor de gemeente bomen in plantsoenen hebben geplaatst.

Maar inmiddels wordt de tijd om verder te reizen, morgen rij ik met Ben naar Jasper. Ben wil gaan backpakken door de rockies en wil van Jasper naar Banff lopen wat een kleine 290 km is via de gewone weg laat staan als je daar veel van afwijkt. Wat wel de bedoeling is omdat je niet langs de grote weg wil lopen, een hele onderneming en ik doe het hem niet na.

Tot zover mijn laatste verhaal vanaf Greengrove,

Groetjes en tot hores, Gabriëlle

Rodeo

Hallo Allemaal

Hier weer een berichtje van Greengrove Treefarm, ik ben hier alweer 2 weken en ondanks het typische huishouden waar ik in terecht ben gekomen waar even aan moest wennen heb ik het toch aardig naar mijn zin. Beneden in de kelder is een Saloon geheel in country stijl compleet met houten klapdeurtjes, een kast waarin een verzameling geweren achter traliewerk ten toon gesteld staat en een houten bar met barkrukken ook geheel in country stijl. Verder staat er beneden een pooltafel en staat er boven een jukebox die zodra je hem aan zet de muziek ook buiten te horen is. Inmiddels is een van de helpers weer naar huis gegaan en zijn er twee Duitse helpers voor in de plaats gekomen. De afgelopen dagen is het weer beter geweest waardoor we buiten konden bbq-en waarbij dan ook de nodige vrienden bij worden uitgenodigd. Hiervoor heb ik een aardappelsalade, rijstsalade en kruidenboter gemaakt wat goed in de smaak viel. En omdat het brood bijna op was heb ik brood gebakken wat al lange tijd niet meer gedaan heb en zowaar goed gelukt is.

En in plaats van bomen potten leer ik nu bomen te snoeien, wat wel leuk is voor de afwisseling en het schijnt dat ik het aardig goed oppak en Pat vertelt me dan ook dat hij aardig onder de indruk is en met al dat koken en werken hoor ik nu weer dezelfde geluiden als bij Jackie en Douglas. 'We laten je niet gaan en als dan toch zo nodig naar de oostkust wil dan doe dat maar als je maar weer terug komt' Pat heeft me zelfs een betaalde baan aangeboden mocht ik na het reizen terug willen komen, wat natuurlijk altijd mooi meegenomen is en ik zeker in mijn achterhoofd zal houden.

Afgelopen weekend zijn we naar de plaatselijke Rodeo geweest, iets wat je zeker een keer moet meemaken als je in Alberta bent. Zo zijn er verschillende onderdelen het zo lang mogelijk op een stier zitten of op een bokkend paard, lasso werpen en ook onderdelen voor kinderen met pony's of schapen. Zo moesten drie kinderen van ongeveer 10/12 jaar een pony vangen, vasthouden en één van hen moet zo lang mogelijk op zijn rug blijven zitten. Het grootste en populairste onderdeel is natuurlijk zo lang mogelijk op een bokkend paard zitten minimaal 8 seconden om precies te zijn. Hiervoor worden punten gegeven waarbij gekeken word naar uiteraard de tijd maar ook de moeilijkheidsgraad, de houding van de ruiter, de houding van de benen en of er met één hand wordt gereden, de andere hand moet zo hoog mogelijk in de lucht gehouden worden zover ik het tenminste allemaal begrepen heb. Zo worden er veel plaatselijk rodeo's gehouden waar leuke geld prijzen mee te verdienen valt en de beste van deze rodeo's gaan weer naar grotere rodeo's en de laatste en grootste word aan het eind van het seizoen in Las Vegas gehouden.

Afijn, er zijn evenveel paarden als rijders, de rijders trekken een nummer waarmee ze een willekeurig paard krijgen. Door een band voor de achterbenen bij de lies strak aan te binden gaat het paard bokken en zal het proberen de band los te trappen. Verder gebruiken ze een zadel wat met twee banden word vastgebonden en waarvan de achterste ook strak aangebonden wordt. Zodra het paard en rijder aan de beurt zijn wordt het in ruimte aangrenzend van de ring opgesloten. De banden worden strak aangetrokken en de rijder neemt plaats in het zadel, het hek klapt opengetrokken en de tijd gaat lopen. Er staan twee juryleden in de ring en 3 andere ruiters. De 3 andere ruiters helpen de ruiter van het bokkende paard af zodra de bel is gegaan door er naast te gaan rijden waardoor deze over kan springen op het andere paard. En ze springen in zodra de ruiter van het paard is gevallen natuurlijk. Het bokkende paard wordt zo snel mogelijk gevangen en de strakke banden worden zo snel mogelijk losgemaakt waardoor de stress voor het paard een stuk minder is. Het is een sport die niet door ieder paarden liefhebber gewaardeerd wordt wat ik ook wel kan begrijpen als ik het zo allemaal bekijk omdat het behoorlijk stressvol is voor de paarden. En het is een sport waarbij de rijder het nodige risico loopt.

Afijn, rondom de rodeo staan voldoende kraampjes waar hamburgers, gefrituurde uienringen, zoete donuts en andere snacks verkocht worden en verder worden er verschillende loten verkocht voor goede doelen waarmee men verschillende prijzen kan winnen. De rode duurt twee dagen en de laatste dag wordt afgesloten met een dansfeest met live muziek country muziek natuurlijk. Eén rodeo avond was voor ons echter wel genoeg en de volgende avond hebben we dan ook lekker de bbq opgestookt met een gezellig kampvuur.

Naast het werk help ik Anita met het voeren van de paarden, zoals ik al verteld had hebben ze hier een kleine 50 paarden Ze zijn verdeeld in verschillende groepen, de mannetjes lopen door de boomgaard waar ook veel open velden zijn veel gras, deze krijgen geen extra voer. Dan heb je de merries met hun veulens deze lopen in een ander deel van de kwekerij met daarbij een grote weide voor het huis deze krijgen nu wel extra voer. Het voer wordt in kleine hoopjes op de grond verdeeld zodat ze niet allemaal van een grote hoop moeten eten want dan wordt het vechten en krijgt niet iedereen voldoende te eten.

Afijn, als al het eten verdeeld is moeten de paarden opgehaald worden. Wat op zich wel leuk is maar als ze helemaal aan het eind van de kwekerij staan dan is het een ander verhaal. Dan is het namelijk al gauw 10 minuten lopen voor je ze gevonden hebt. Nu kan ik wel fluiten maar niet zo hard dat ze me op grote afstand horen. Maar als ze je dan eenmaal in de gaten hebben dan komen ze met de hele horde aan galopperen wat wel indrukwekkend is omdat je soms vlak langs je heen komen. De veulentjes (7 in totaal) zijn nog wat schuw en blijven nog wat uit de buurt maar de rest is nieuwsgierig genoeg om dichtbij te komen. Dan is er nog een groep met 2 jaar oude paarden die extra bijgevoerd wordt maar deze staan in een wat kleinere weid wat meer overzichtelijk is en de paarden hebben je dan al snel genoeg in de gaten als je met het voer bezig bent. En dan het laatste groepje is het groepje werkpaarden wat die te berijden zijn. Niet alle paarden die hier rondlopen zijn namelijk gewend om bereden te worden.

Dus Teun, Anita zegt dat je altijd van harte welkom bent om hier heen te komen om haar te helpen met de paarden, je zal met open armen ontvangen worden omdat Anita naast het werk niet veel tijd heeft voor de paarden. En momenteel hebben ze niet veel helpers die ervaring hebben met paarden.

Hoe lang hier zal blijven weet ik nog niet maar Pat liet me vandaag weten dat ik een jaar opzegtermijn heb, dan kunnen ze een beetje aan het idee wennen. Waarschijnlijk ga ik voor een paar dagen naar Jasper en daarna richting Saskatchewan. Maar daar ben ik nog niet helemaal over uit.

Tot zover mijn verslagje, groetjes en tot schrijfs, Gabriëlle

Nieuw gastgezin is een boomkwekerij

He Hallo Allemaal

Mijn bezoek aan mijn vriendin zit er weer op, het was erg gezellig en ik heb geloof ik alle weertypen gehad. Het begon met mooi weer wat erg lekker is maar dan wordt je min of meer aangevallen door vele hongerige muggen, die mij dan op een of andere manier toch erg lekker vinden. Het enige wat dan helpt is een lange broek lange mouwen en muggenspray of binnen blijven. Afijn, de volgende dag was het minder warm en wat bewolkt en zijn we gezellig wezen shoppen, wat inhoud dat je met de auto van de ene parkeerplaats naar de andere rijd om dat wat winkels te bezoeken dus geen gezellige winkelstraat. Alternatief is een groot overdekt winkelcentrum. En ondanks dat het begint te regenen en eigenlijk wel fris is hebben we het prima naar de zin. De volgende dag regent het bijna de hele dag, mijn vriendin moet werken en dus hou ik me bezig met de computer. De volgende dag je gelooft het niet maar hebben we morgens een beste sneeuwbui gelukkig blijft het niet liggen en klaart het in de middag aardig op. We gaan met de jongens (7 en 3,5 jaar) naar Big Valley een klein dorpje waar een stoomtrein als toeristische trekpleister aankomt en waar nog wat ouderwetse winkeltjes zijn.Hier staat ook het kerkje waar mijn vriendin getrouwd is en we gaan er even kijken wat wel grappig is om weer te zien. De volgende dag gaan we naar de verjaardag van haar neefje die 15 geworden is en voor de chocoholics onder ons haar zus heeft een schaal met death by chocalate gemaakt. Dat is een schaal vol met chocolade cake, chocoladefudge, chocolade saus opgeklopte room en stukjes chocolade.... Vreselijk lekker en als je er iets te veel van eet wat je natuurlijk gauw doet hoef je voor de rest van de dag geen eten meer maar wel heeeel erg lekker. De laatste dag rommelen we wat aan een beetje wasgoed weg draaien, een stukje wandelen door het dorp gezellig kletsen een bakje koffie doen en zo.

Dus na mijn bezoek aan mijn vriendin ga ik op weg naar mijn nieuwe gastgezin, een boomkwekerij een uur rijden ten westen van Edmonton. Voordat ik aankom bel ik even zoals afgesproken om er zeker van te zijn dat er iemand thuis is, en niet iedereen ergens in de boomgaard is. Aan het eind van een gravelroad kom ik bij een lang wit geschilderd hek waar een aantal paarden in een grote weide staan. Als ik de bocht om kom zie ik een erg groot huis staan met daarvoor een grote parkeerplaats waar verschillende vrachtwagens, gaafmachines, tracktors trucks en auto's Als ik aan kom rijden komt Pat naar buiten lopen en ik even verbaast want hier staat een man(59 jaar)die me doet denken aan de films van Buffalo Bill, lang geblondeerd haar compleet met grote cowboyhoed knalrode blouse zwarte broek en rode cowboy laarzen grote snor en sikje. Ik krijg een snelle rondleiding door het huis en een kamer waar ik mijn spullen achterlaat, Ik krijg een overal, T-shirt, pet en handschoenen die ik de volgende dag nodig heb en daarna gaan we naar buiten voor een rondleiding door de boomgaard. En een rondleiding door een zeer grote boomgaard doe je met de auto toch... oké dan moet je het volgende voostellen we stappen op een quad en ik zit achterop en daar scheuren we door de bochten dat ik me goed moet vasthouden om er niet af te glijden. In de boomgaard leer ik de twee andere helpers kennen die er momenteel zijn Ben een Duitser, Mark uit Letland en de vaste medewerker Kris en Anita afkomstig uit Duitsland.(vriendin van Pat)

Ik hoef die dag nog niet aan het werk maar zodra de vrachtwagen binnenkomt voor een nieuwe lading bomen om weg te brengen ga ik mee om te kijken hoe dat in zin werk gaat.De bomen staan verspreid in de boomgaard en werden met een machine opgepakt en op de trailer gelegd waar ze met grote banden worden vastgebonden, daarna gaat er een groot doek overheen wat vastgebonden word de lading voor vertrek naar Calgary. Na het avondeten proberen ze mij pokeren te leren en leer ik iedereen een beetje beter kennen. Het is gezellig maar ik ben best wel moe en dus blij als ik uiteindelijk in bed lig.

In de morgen beginnen we om 09.00, we pakken de spullen bij elkaar en gaan richting de boomgaard. Voor het uitgraven van de bomen wordt een graafmachine gebruikt aan de grijpers zitten 4 grote bladen in de vorm van een grote schep en schuiven 1 voor 1 de grond in waardoor de boom in een keer uit de grond wordt getild met kluit en al. Wij zetten grote manden van ijzerdraad klaar en doen daarin een grote jute puntzak en als de boom erin staat word de kluit van de boom netjes ingepakt met de jute en het ijzerdraad van de manden omgebogen zodat alles netjes op zijn plaats blijft. De grote van de manden en bomen varieert van klein 45 cm ongeveer tot groot van een meter ongeveer. Tot nu toe zijn we vooral bezig geweest grote en kleine bomen en manden te plaatsen. Sommige kleine boompjes moeten we in kleine manden plaatsen waarbij we zelf de grond nog bij moeten scheppen. Tussen de middag zorgen we zelf voor onze lunch wat ook voor het ontbijt geld en gaan daarna weer aan het werk. Als vrijwilliger werken we 6 uur per dag maar alles wat we meer werken word bijgehouden en krijgen een klein bedrag voor uitbetaald wat natuurlijk altijd mooi meegenomen is. Het avondeten wordt door Pat klaargemaakt en als hij geen zin heeft dan mag ik koken maar dat is nog niet veel voorgekomen.

Inmiddels heb al wel geleerd met de tractor te rijden en het gras te maaien op een van de groter grasmaaiers en heb ik mijn eerste paardrijles van Anita gehad. Wat erg leuk was, ik was al wel met Jackie op Danman Island wezen rijden maar dat was meer zitten op de rug van een paard dan daadwerkelijk rijden dus dit was anders maar wel heel leerzaam. En als het weer meezit gaan we zeker wat meer rijden, wat ik wel erg leuk vind.

Nou tot zover mijn verhaal, de groetjes uit Canada en tot schrijfs, Gabriëlle

Aangekomen in Alberta

He Hallo Allemaal

Hier weer een berichtje uit Canada. Na de lange rit van Vancouver naar Kelowna heb ik het een dagje rustig aan gedaan lekker ontspannen op een terrasjezitten, een stukje wandeld langs het water, en lekker eten.De volgende dag ben ik op weg gegaan naar Nelson, het eerste gedeelte kom ik veel wijngaarden tegen en daarna ga ik verder omhoog.Hier ligt hier en daar nog sneeuw en ben ik zo hoog in de bergen dat je af en toe door de wolken rijd. Het is een prachtig gebied met veel groen, grote brede rivieren en enorm grote meren. Nelson is een wat grotere plaats met wat meer toeristen en opvallend veel hippies maar het doet gezellig en knus aan. In het hostel kom ik een meisje uit Zweden tegen die net als ik rondreist en gebruik maakt van helpx en al bij verschillende gastgezinnen heeft gewerkt vooral in BC. Ze besluit samen met een Australische (op dezelfde kamer) door te reizen naar de Queen Charlotte Islands in het noorden van BC. Vanuit Nelson gaat de volgende rit naar Golden onderweg drink ik in Kaslo een bakje koffie in een klein knus bakkerijtje met zo veel verschillende lekkere koeken en cakejes met chocolade dat het moeilijk is een keuze te maken.

O, ja en als je door de bergen rijd is het wel handig als je goed bijhoud hoeveel benzine je nog hebt. Er wordt wel aangegeven over hoeveel km het volgend tankstation is maar als je daar dan aan komt en ze hebben niet meer wat ik wel een beetje vreemd vind. Hoe kan je het zover laten komen dat je geen benzine meer hebt??? Afijn, ik sta daar dus bij dit lege tankstation en de volgende is 80 km verderop en mijn tank is bijna leeg... de jongen daar probeert te helpen en vraagt of ik een mobiele telefoon heb ( ik zeg van niet want de batterij is leeg en ik had die nog niet kunnen opladen) Hij heeft namelijk wel een nummer van een garage in Golden die je kunt bellen als je zonder benzine komt en je dan opkunnen halen, tja daar heb je niet veel aan als je niet kan bellen toch... Afijn, ik rijd toch maar verder.... niet erg op mijn gemak kan ik wel zeggen maar het valt allemaal reuze mee en ik kom zonder problemen in Golden waar mijn volgende overnachting is in een klein hostel waar maar 1 andere gast is.

Inmiddels ben ik ongemerkt van de Pacific tijdzone overgegaan naar de Mountains tijdzone, één uur eerder dus en is het voor mij 8 uur later dan Nederland. De laatste rit gaat door de Rocky Mountains naar Alberta op weg naar vrienden in Stettler. De Rocky Mountains zijn veel ruiger dan de bergen die ik tot nu toe gezien heb en er ligt nog veel meer sneeuw en de meren zijn grotendeels nog bedekt met ijs en sneeuw. Via Banff National Park kom ik Alberta binnen wat een heel ander landschap heeft, het is heuvelachtig met veel boerderijen en ik kan kilometers ver kijken. Omdat de winter hier langer aanhoud dan in BC is het gras hier en daar nog wat kaal.Maar hier kan het weer zo plotseling overslaan dat je begin van de week nog sneeuw hebt en eind van de week 24 graden.

Afijn, inmiddels ben ik bij mijn vrienden aangekomen waar ik een paar dagen zal blijven voor ik naar een nieuw gastgezin ter hoogte van Edmonton ga.

Tot zover mijn kleine update uit Canada, groetjes en tot schrijfs, Gabriëlle

Tandarts ?!/<#

Hallo Allemaal

Hier weer een kleine update van mijn reis, ja ik heb Denman Island na 5 weken verlaten, snif snif.Ik had het erg naar mijn zin maar het is tijd om weer verder te gaan. In week voor mijn vetrekwerd ik smorgens wakker met kiespijn en moest ik op zoek naar een tantarts.Omdat ik die dag toch naar Coutney moest (dichtsbijzijnde stad op Vnacouber Island)hoopte ik bij een kliniekin de stad een afspraak te kunnen krijgen. Helaas... maandagochtend er zijn meer mensen met kiespijn dus werd mij een andere kliniek aangeraden die gelukkig de volgende dag plaats had. Dit bleek een vrij grote praktijk van 2 tandartsen en4 mondhygiënisten te zijn. Met 10 stoelen waar de tantart 4a 5 patiënten tegelijkbehandeld. En terwijl je wacht in de stoel en de assistent klaar is kan je achterover leunen en naar de televisie kijken die aan het plafond hangt vrij luxe ook nog.Afijn tijdens mij vlucht naar Vancouver had ik ook al kiespijn maar dat trok weg na eenaspirine en daarna heb ik eraf en toe nog wel last van gehad maar niet zo erg als nu.Uiteindelijk blijkt dat ik een bijholte ontsteking heb waar ik geen weet van had en dat de kies te hoog gevuld was waardoor de wortelbeschadigt is. Wat o.a. ook de pijn veroorzaakt samen met debijholte onsteking. En nu maar hopen dat door de antibiotica en bijstellen van de vulling de wortel weer hersteld anders staat mij nog een wortelkanaal behandeling te wachten waar ik niet zo veel zin in heb.Uiteindelijk krijg ik dus een recept mee voor de apotheek en een rekeing waar ik gelukkig voor verzekerd ben. De medicijnen kan ik ophalen bij de supermarkt, klinkt wat vreemd maar bijna alke grote supermarkt heeft een drogist afdeling met daarbij een apotheek waar de medicijnen klaar worden gemaakt. Dus je leverd je recept in,en met een beetje geluk zijn je medicijnen klaar als je de boodschappen hebt gedaan.

Een paar dagen voor mijn vetrek was ik nog een middag wezen kajakken met Liz,(Liz en John zijn vrienden van Jackie enDoug)savonds kwamen Jackie en Doug en hebben we gezellig met zijn allen gegeten. Liz en John gaan in de maand november naar Mexico en vonden het wel een goed idee dat ik dan op hun huis, 2 katten en 12 schapen zou passen. Ze hebben een huis aan het stand met uitzicht op Vancouver Island. Ik heb niets beloofd maar het is altijd handig om iets achter de hand te hebben. Waarop Doug zei dat de kerst er dan ook weer aan komt en ik dan maar weer bij hen moet komen voor het geval ik nog geen adres had.

Afijn ik heb afscheid genomen van Jackie, Doug en alle beesten en ben op weg gegaan naar Vancouver, hier moest ik nog wat papieren ophalen en heb ik een nacht in een hostel doorgebracht. Dit maal niet midden in het centrum maar aan de andere kant van de stad vlak bij het strand. Waar ik de volgende ochtend vroeg vetrokken ben naar mijn volgende stop. Ik ben namelijk op weg naar Stettler om vrienden te bezoeken en onderweg wil ik nog het een en ander van Britich Colombia bekijken en neem ik dus een wat toeristische route. Vanuit Vancouver reis ik via de Fraser Canyon naar Kelowna. Het is eigenlijk veel te mooi weer om in de auto te zitten maar met hier en daar wat stops is het goed te doen. Van Vancouver naar Kelowna is een kleine 500 km wat grotendeels door de de bergen gaat. Het begint met rustig glooiende bergen wat al gauw wat ruiger word, de route gaat grotendeels lang een rivier die ook steeds ruiger wordt en waar dan ook veel wild water rafting toers worden aangeboden. Daarna word de Canyon weider en vlakker en groener met geregeld wat boerderijen. Dan gaat de weg geleidelijk omhoog, zo hoog dat er nog sneeuw ligt, inmiddels is het namelijk zo,n 25 graden en lijkt de sneeuw wat misplaatst. Uiteindelijk kom in Kelwona aan wat aan een heeeeeeel groot meer ligt.

Het hostel is niet al te groot en de keuken valt bijna van ellende uit elkaar maar het is netjes en schoon en met rode deur, groene en blauwe muren en paarse kozijnen ziet het er gezellig uit. Vandaag heb ik een rustig dagje ik blijf hier nog een nacht en dan gaat de reis weer verder. Het lijkt een redelijk mooie dag te worden maar of het strand weer is valt nog te bezien.

Tot zover mijn update en ik zal gauw weer wat foto's plaatsen, by the way nog bedankt voor de extra foto ruimte Geertje. Groetjes vanuit Kelowna, Gabriëlle

4 wheels

Hallo Allemaal

Tegen de tijd dat mensen mij gaan mailen met de vraag hoe is het en we hebben al een tijdje niets gehoord, dan wordt het tijd voor een kleine update. Waar zal ik eens beginnen... Ik heb een autootje, yippeeeeeee. Een groene volkwagen golf, toch een europese auto maar wel een automaat en dat is even wennen maar hij rijd prima. De verzekering voor een jaarwas bijna net zo veel als de prijs van de auto.Je koopt hier namelijk een verzekering voor 1 jaar of korter maar langer kan niet en daarbij krijg je dan de nummerplaten die gaan nietsamen met de auto. Daarnamoet je de verzekering ieder jaar verlengen metmax 1 jaar. En aangezien ik hier nog geen no-claim heb opgebouwd betaal je de volle pond. Nou ja dat is niet anders, maarde reis kan beginnen!!!!!!

Dus ben ik een paar dagen naar Vancouver island geweest. Ik blijf nog een paar dagen bij Jackie en Doug en daarna reis ik verder door Britisch Colombia naar Alberta. En dat gedeelte ben ik nu een beetje aan het uitstippelen.

Maar Vancouver island, vanaf Fanny Bay (waar je aankomt met de ferry van Denman) ben ik richting Victoria gegaan met de nodigestops.VertrekFanny Bay rond 09.00 uur aankomst Victoria rond 16.30, het is echt een heel groot eiland en dan hebben we het over de helft. Onderweg heb ik verschillende stops gemaakt, de toerist uithangen in kleine dorpjes en wat wandelingetjes. Eenmaal aangekomen in Victoria onbewust aangekomen op het Mile0 punt van de trans Canadian highway. Wat ik niet wist is dat hier een gedenkplaat staat ter ere van Stepfen Fonyo. Hij begonthe yourney for lives,hartlopend vanuit St.John (New Foundland)in maart1984 en 8000 km later op dit punt aankomtin mei 1985 om geld in te zamelen voor kanker onderzoek. Daarnaast staat ook nog een gedenkplaat waaruit blijkt dat dezelfde afstand in 1991 nog eens wordt af gelegt in record tijd van 72 dagen en 10 uur om geld in te zamelen voor gehandicapt kinderen. Afijn het begin/eindpunt van de trans Canadian highway met een verhaal.

De volgende dag ga ik al vroeg op weg naar Ucluelet en daarvoor moet ik eerst weer een kleine 150 km terug rijden om daarna het eiland dwars over te kunnen steken. Maar om niet de hele dag in de auto te zitten beluit ik om eerst naar ik denk een kleine wandeling te maken. Het is een wandeling naar een uitkijkpunt op Mount Finlayson. Nou lat dat wandelen maar achterwegen het was meer berg beklimmen. Onderweg kom ik verschillende keren grote waarschuwingsborden tegen over dat deze wandeling niet geschikt is voor kinderen en dat je rekening moet houden met de tijd, de weersverwachtingen enz. enz. Afijn een stevige wandeling/klim maar zeker de moeite waard want het is helder weer en ik kan kilometers ver kijken. Op de terugweg naar beneden kom ik een stel tegen waarvan de man een peuter op zijn rug draagt de arme man weet niet wat hem te wachten staat, ik ben dan ook blij als eenmaal weer in de auto zit. De rit verder naar Ucluelet is prachtig door de bergen met vele slingers omhoog en weer omlaag met prachtige uitzichten kom ik aan het eind van de dag aan bij het hostel. Het hostel zelf is niet veel veranderd van de vorige keer dat ik er was alleen de mensen. Ik maak nog een wandeling langs de kust die erg rostachtig is maar erg mooi en zie hier en daar nog wat zeehonden in het water.

Ik spreek af om samen met Lisa de volgende dag naar Tofino te reizen. Lisa is een Duitse studente die net is aangekomen en een paar dagen in het hostel zal blijven. Maar helaas de volgende dag heeft ze enorm veel last van een doorkomende verstandskies en reis ik alleen verder richting Tofino. De rit gaat door het Pacific Rim Park met prachtige stranden wat erg populair is bij surfers. Tofino zelf is erg toeristisch en op elke hoek van de straat wordt een walvis toer aangeboden. Maar ik besluit weer terug te gaan richting Denman wat weer een paar uur rijden is. Ik ben dan net op tijd ben voor de veerboot naar Denman. Eenmaal aangekomen bij Doug en Jackie wordt ik bijna omver gewalst door 6 enthousiaste honden die allemaal tegelijk door de deur willen om mij te begroeten. hoe bedoel je helemaal ingeburgerd. En natuurlijk willen Doug en Jackie alles horen over mijn uitsapje naar Vancouver island.

Tot zover mijn update en de groetjes van Denman.

P.S. Bas nog bedankt voor de extra fotoruimte ik zal gauw wat nieuwe foto's plaatsen.

Gabriëlle

Leven op Denman

Goedemorgen Allemaal

Hier is het kwart voor 7 en ik kon niet meer slapen dus ik dacht laat ik weer eens een kleine update plaatsen. Ik ben nog steeds op Denman Island bij Doug en Jackie, erg lieve en vriendelijke mensen. Ik ben helemaal opgenomen in de familie, zo werden we zaterdag uitgenodigd bij vrienden om gezellig wat te drinken met allerlei hapje en zondag kwamen er vrienden bij ons op bezoek om te komen eten. Ik had namelijk een groot stuk zalm gekregen van een van de vrienden wat te groot was om met zijn drieën te eten. Maar dat hield wel in dat ik het zelf klaar mocht maken wat ik dan ook heb gedaan en iedereen was zeer te spreken over het dinner.

Afgelopen maandag zijn we op het strand oesters gaan zoeken, eigenlijk moet je daarvoor een vergunning hebben en heb je die niet mag je er maar 12 per gezin rapen, daar hebben we ons dus niet aan gehouden. Ik stond te kijken van het het formaat van sommige oesters erg groot dus. Met 2 emmertjes gevuld gingen we naar huis, daar heb ik met Doug alle oesters opengebroken en heeft Jackie ze klaargemaakt. Hier worden ze dus niet rauw gegeten maar of op de bbq gelegt of in de pan gebakken. Jackie heeft ze gepaneerd met knoflook in de pan gebakken en ik moet zeggen met een beetje ravigottesaus erbij echt veel lekkerder dan rauw.Maar dan moet ik ook eerlijk toegeven dat ik ze rauw nooit echt heel lekker heb gevonden. Afijn we hadden veel te veel dus hebben een van de vrienden gevraagd of hij ook zin in oesters had en hebben we gezellig met zijn vieren oesters gegeten. Als het zo door gaat moet ik nog aan de lijn en groei ik helemaal dicht met al dat lekkere eten(grapje) Er moet natuurlijk ook gewerkt worden, dus ben ik vooral in de ochtend en soms ook s middags aan het werk zoals grasmaaien, koelkast schoonmaken, stallen uitmesten, muren in huis schoonmaken, ramen lappen, koken wat Jackie liever aan mij overlaat omdat ze dat zelf niets aan vind. Met gevolg dat ze bijde vijnden dat hier maar moet blijven. En na al dat werk waarvan Doug en Jackie vinden dat het te veel is ( we houden het niet echt goed bij) had ik gisteren de hele dag vrij.

In de eerste instantie had ik bedacht om na mijn bezoek aan Danman Island een paar dagen naar Vancouver Island te gaan maar Doug en Jackie hadden aangeboden dat ik ook de auto wel mocht gebruiken omdat het hier niet zo heel veel te beleven valt. En de veerboot naar Vancouver Island is maar 15 minuten. Dus ben ik Gisteren aan het toeren geweest op Vancouver Island. Het is altijd weer even wennen aan het rijden in een automaat en in de bergen maar dat ging allemaal prima. Ik ben naar Cathedral Crove geweest een stuk bos waar nog oude Douglas sparren staan van meer dan 800 jaar oud, en enorm groot. daarna ben ik doorgereden naar een ander gedeelte waar ik een wandeling gepland had waarin ik een uitzicht zou hebben over deeilanden. Maar ik kon het beginpunt niet vinden dus heb ik een ander wandeling maakt wat ook erg mooi was, ik had een broodje en wat drinken meegenomen dus dit tijdens de wandeling heerlijk in de zon opgegeten. Het weer is hier nogal wisselvallig wat meestal zo is in deze tijdvan het jaar maar gister was het heerlijk. Dan zie je gelijk mensen in korte broekenen t-shirts lopen. Uiteindelijk ben ik nog naar port Albernie geweest en had gehoopt hier een leuk vissersdorpje aan te treffen maar helaas hethad weinig gezelligheid en veel industrie dus ben ik maar de toeristische route terug gegaan.

Maar het ziet ernaar uit dat het vandaag weer prachtig weer wordt dus ik ga maar wat klusjes doen en vanmiddag genieten van het mooie weer.

Groetjes vanaf Denman en ik zal gauw weer wat foto's plaatsen, Gabriëlle

Danman Island

He Hallo Allemaal

Hier weer een kleine update, zaterdag ben ik op weg gegaan naar Danman Island de tocht van Vancouver naar Vancouver Island duurde een dik anderhalf uur en hoewel het erg mooi weer was werd de wind toch wel wat te koud om de hele weg buiten te kunnen zitten. Eenmaal aangekomen op Nanaimo werd ik opgehaald door Jackie met een van haar cocker spaniel met de naam Repo. Doordat er allerei boodschappen achter in de truck lagen moest Repo bij mij op schoot. We gingen eerst een paard ophalen genaamd shylow (weet niet hoe je het schrijft maar klink zo) Het is haar eigen paardwat 4 jaar bij iemand anders heeft gewoond waar hij onder andere getraint werd. Helaas is hij daar wat verwaarloosd en is hij nu veel te mager, daarom neemt Jackie het paard weer mee naar huis. Als we op de veerboot naar Danman Island uitstappen heb ik de korte tijd een nieuwe vacht ontwikkeld bestaande uit zwarte en witte hondenharen. We ontmoeten wat vrienden van Jackie , die erg benieuwd zijn naar het nieuwe paard op Danman. In de mailtjes die we heen en weer hadden gestuurd was Jackie al erg enthousiast dat ik het leuk vond om te koken, dus toen ze onderweg naar haar huis wat voor werk ik deed in Nederland versteld ik haar dat ik dat bijna niet durfde te vertellen dat ik daar als kok gewerkt heb. Haar reactie was fantastisch `I have died and gone to heaven`, te vergelijken met ik heb het lot uit de loterij gewonnen. En iedereen die we daarna tegenkomen krijgt tehoren dat ikhaar nieuwe helpxer ben en dus haar ...slaafje.... en zelfs kan koken en dat ze met mij wil trouwenen ik niet meer weg mag gaan. Afijn super enthousiast.

Jackie en Doug zijn beide gepensioneerd en hebben een redelijk grote lap grond om het huis, en zijn erg vriendelijk, Momenteel zijn er 7 honden in en om het huis 4 kleintjes en 3 grotere, 1 van de kleinere is een logeetje. En nu zijn er dus 3 paarden, hoewel ze gedeeltelijk met elkaar zijn opgegroeid moeten ze nog wel aan elkaar wennen. De huidige hengst is niet zo blij met de nieuwkomer die moet vooral uit de buurt van zijn merrieblijven. Ik krijg boven een slaapkamer en kan gebruik maken van de badkamer die zij niet gebruiken omdat zij beneden slapen en daar een badkamer hebben. Ik krijg een rondleiding en de volgende dag kijken we wat voor klusjes er allemaal zijn. De dagelijkse dingen zijn o.a. de stallen uitmesten, de vloeren in huis vegen (vanwege de honden) en het eten koken wat we met elkaar afwisselen. Op een groot deel van het land staan bomen en zijn twee lappen grond afgezet de een voor de honden en het grootste deel voor de paarden. Tussen de bomen moet geregeld losliggende takken en paarden mest geruimd worden iets wat je elke dag wel kan doen maar nooit een eind aan komt. De takken worden eens in de tijd verbrand en de paardemest wordt op den duur gebruikt voor de tuin. Veder zijn er de klusjes waar Jackie niet aan toe komt een schoonmaak buurt van de keukenkastjes en koelkast, ramen lappen, schoonmaken van de leren bank, honden kammen, paarden borstelen ect ect genoeg om je niet te vervelen dus.

Zondag ochtend gaan we koffie drinken in een van de enigetwee cafe´s op het eiland waar we (paarden) vrienden ontmoeten en iedereen wordt bij gepraat over shylow en het feit dat ik kan koken. Maar s middags gaan we dan toch maar klusjes doen.

De volgende dag gaan we de buurt een beetje verkennen en met shylow aan de lijn is het of je een grote hond aan het uitlaten bent. Op de terugweg vind Jackie dat ik maar op zijn rug moet gaan zitten en dus rijd ik het laatste stuk terug op Shylow nou ja rijden ik zit op zijn rug en hij stapt rustig verder hier kan ik wel gewend aan raken.

Vandaag heb ik alle drie de paarden geborsteld, gekamd en de hoeven schoongemaakt. Ik sta er van te kijken hoe leuk dit eigenlijk is en dat ik me zo op mijn gemak voel bij deze grote dieren, het mag duidelijk zijn ik heb het hier prima naar mijn zin en dan is het nog mooi weer ook wat wil je nog meer.

Hello everybody! This is Jackie, who has stolen Gabrielle´s computer to tell you how wonderful she is! My husband and I want to marry her!!! Just kidding, but when she decides to move on, we will really, really miss her!

Het mag wel duidelijk zijn.... vooral Jackkie is erg blij met mijn komst zijn.

Groetjes allemaal in Nederland en tot het volgende schrijven, Gabriëlle