Terug in Canada
Hallo Allemaal
Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste verslag en ik moet even spitten wat is er in de tussentijd allemaalgebeurt is. Sandra en ik zijn een paar dagen bij Pearl in La Junta op bezoek geweest...eens kijken wat hebben we allemaal gedaan in die tijd. We zijn naar Bent's Old Fort geweest, een reconstructie van een fort uit 1840, een belangrijk punt op de Santa Fe handelsroute. Wat wel interessant was want zo krijg je een beter beeld van hoe de mensen toen geleefd hebben. Daarna werden we meegenomen naar een toneelstuk van de plaatselijk toneelgroep. Een toch wel typisch Amerikaans gebeuren met een dame naast het toneel die bordjes omhoog houd wanneer er oohhh en aahhh geroepen moet worden. Wat een groot deel van het publiek dan ook braaf doet. Het verhaal is wel aardig en er word geregeld gezongen wat niet altijd even zuiver klink maar er zaten een paar figuren in die duidelijk vaker op toneel hadden gestaan en dat maakte het toch een aardige en vermakelijke voorstelling.
We hebben ook een dag trip naar Colorado Spring gemaakt.Waar we naar' the garden of the Gods' zijn geweest, een park met rode steen formaties wat een beetje doet denken aan Monument Valley, en natuurlijk hadden we net een dag uitgekozen die uitgeroepen werd tot de warmste dag in die periode van het jaar sinds 1956 of zo, hebben wij weer... maar het park was zeker de moeite waard. Later zijn we nog naar de stad gereden om wat rond te struinen in toeristische winkeltjes. Het is duidelijk dat het einde van het seizoen nadert want veel winkeltjes houden grote uitverkoop of zijn al gesloten tot het volgende seizoen.
Euhmmm ... wat hebben we nog meer gedaan... o,ja we zijn ook nog bij een soort paarden fluisteraar geweest waar Daniël (de paardentrainer)ons liet zien hoe hij te werk gaat met paarden die nog nooit bereden zijn en ik ben naar een voorstelling van indianendansen geweest.We hebben ons duidelijk niet verveelt maar ik wilde toch wel weer graag terug naar Canada en zeker voordat het er heel erg koud word zodat ik er in ieder geval geleidelijk aan kan wennen. En om eerlijk te zijn hadden we het wel een beetje gezien in de States, de Amerikanen zijn hoe zal ik het zeggen... toch anders dan de Canadezen.
Dus plannen we uiteindelijk de route terug, we willen graag de Niagara watervallen bekijken en hebben gehoord/gelezen dat 'the Indian Summer'toch erg mooi moet zijn, ook wel bekend van de mooie herfst foto's. De route gaatvan La Junta door Kansas, Nabraska, Iowa en Minnesota naar Ontario. We rijden Ontario binnen ter hoogte van Thunder Bay en willen dan om lake Superiur heen rijden om naar de Niagara watervallen te gaan. De eerste dagen zijn wat omgeving betreft wat saai maar Minnesota bied wat meer afwisseling. Bij de grens wil men graag weten waar we geweest zijn waar we heen gaan en wat onze verder plannen zijn. Ikmag weer naar binnen komen om het verhaal nog een keer uit te leggen aan een andere douanebeambte, de gegevens worden weer nagekeken maar dit keer kan ik zonder verdere problemen verder.
Lake Superiur is indrukwekkend vooral als je nagaat dat het 563 km lang en 257 km breed is, je hebt dan ook niet het gevoel dat je langs een meer rijd maar langs de kust van een oceaan of zo. En ja de bomen beginnen al mooi te kleuren wat mooi plaatjes oplevert. En dan is het gedaan met het mooie weer, na zo'n 4 weken rondrijzen waarin we nagenoeg geen regen hebben gezien krijgen we op woensdag regen en niet zo'n klein beetje ook, de volgende dag horen we op de radio dat er in totaal 88mm regen in de regio is gevallen. Maar we zijn Lucky travellers zoals we ons zelf noemen en het weer klaart in de loop van de volgende dag weer op, wat het rijden een stuk aangenamer maakt.
Ondertussen raken we het rijden wel een beetje zat, vooral als je per dag afstanden tussen 500 en 650 kilometer af legt. Onze planning blijkt minder gunstig te zijn als we op vrijdag rond 15.00 uur in de buurt van Toronto komen... spitsuur en gelukkig is het niet zo'n kleine stad 2,7 miljoen inwoners en zijn er ook nog eens verschillende steden aan vast geplakt. Afijn het is erg druk en het duurt een paar uur voor we eindelijk de drukte uit zijn en bij de Niagara Falls aankomen.
De Niagara watervallen... tja wat zal ik zeggen... het is groot en het is onvoorstelbaar hoeveel water er naar beneden valt, maar ... het is vreselijk toeristisch en daarbij komt dat de rivier en de watervallen kompleet zijn ingebouwd aan beide zijde. De ene kant deAmerikaanse stad Niagara Falls en aan de andere kant de Canadese stad Niagara Falls. Inderdaad... tweelingsteden, dat zal lastig zijn voor de postbode of niet dan. Vlak bij de watervallen is een straat met veel toeristische winkeltjes en allerlei attracties met toeters en bellen, wat ons een beetjedoet denken aan Las Vegas... naar mijn idee allemaal een beetje teveel van het goede. We blijven uiteindelijk twee dagen en bekijken de omgeving, bewonderen een grote vlindertuin, zien de watervallen bij dag en bij nacht en gaan dan op weg naar Toronto.
Maar omdat we pas rond 16.00 in het hostel kunnen inchecken rijden we eerst naar Niagara on the lake, we komen langs vele wijngaarden met mooie huize en tuinen en zorijden wehet pittoresk plaatsje binnen wat uitzicht heeft op de skyline van Toronto. We nemen ookeen kijkje bij de paarden renbaan Woodbine, die ochtend worden er verschillende racen gehouden. We zijn beide nog nooit bij een renbaan geweest dus we vragen wat informatie over hoe het allemaal te werk gaat. Ik verbaas me dat er zo weinig mensen zijn maar al snel blijkt dat de meest interessante racen later op de middag worden gehouden.
Er worden verschillende afstanden gelopen/gerend/gegaloppeerd hoe je het ook maar noemt en er zijn verschillende leeftijden van de paarden. De jockeys rijden verschillende keren op een dag maar de paarden rennen maar één race. Er zit 25 minuten tussen elke race en dat lijkt lang maar dat is zo voorbij en je kan je weddenschap plaatsen tot 3 of 2 minuten voor de race. Je kan wedden dat het paard eerste wordt, of als eerste of tweede eindigt, of op de eerste, tweede of derde plaats eindigt. En afhankelijk van hoeveel mensen hetzelfde denken en wedden kan je veel geld winnen, mits het paard wint natuurlijk. Na een paar racen hebben we het wel een beetje gezien en gaan we op zoek naar ons hostel,...reizen met een autokan ideaal zijnmaar parkeren in een grote stad is een kriem. Je betaalt bijna net zo veel als je overnachting... nou ja datis misschien wat overdreven maar het is wel prijzig. Na twee dagen in Toronto wordt het dan toch tijd om afscheid te nemen van Sandra, dat is wel jammer en het zal zeker even wennen zijn weer alleen te reizen. Maar Sandra gaat met een paar weken weer naar huis en mijn reis gaat verder.
Veel tijd om erover na te denken hebben we niet want het is spitsuur als ik haar bij het station af zet en ik die avond naar Maynooth rijd. Niet een al te beste timing want het regent en het verkeer komt maar langzaam op gang. Ik heb voor mezelf opgeschreven hoe ik moet rijden, ik heb immers geen copiloot meer en de regen maakt het niet leuker. Inmiddels begint het ook donker te worden wat op de snelweg geen probleem is maar al gauw kom ik op wegen die nagenoeg niet verlicht zijn. Afijn na 4 uur rijden kom ik bij mijn hostel aan maar heb geen idee waar ik ben want ik heb niets van de omgeving gezien zelfs de kleine plaatsjes waar ik door heen rijd zijn schaars verlicht.
Ik slaap in en kamer wat er gezellig huiselijk uit ziet met ouderwetse print vloerbedekking, een bank en 3 stapelbedden. Ik heb drie kamergenoten, twee Canadezen en een Duitse, we kletsen wat maar ik ben blij als ik uiteindelijk weer in bed lig. Morgen weer een nieuwe dag, maar daarover de volgende keer meer.
groetjes Gabriëlle
Las Vegas... Jackpot???
Hallo Allemaal
Het is weer tijd voor een update, na mijn laatste schrijven zijn we vetrokken vanuit Healdsburg naar Las Vegas. Omdat de ritongeveer 14 uur is... ten minste als je door Yosemite Park en Death Valley wil rijden, hebben we de rit in tweeën gesplitst en verblijven een nacht in Bishop. We hebben in rit van iets meer dan 7 uur voor de boeg dus we vetrekken op tijd, acht uur in de morgen. Als we eenmaal op weg zijnben ik blij dat het zondag is... en dat ik de route op papier heb gezet. Ten eerste veranderd de snelweg bij San Francisco in 6 banen die vervolgens als spaghetti onder en over elkaar verschillende richtingen op gaan, en als dit een maandag ochtend was geweest was ik helemaalniethappy geweest wantook al is het zondag, het is aardig druk op de weg.We zien overigens veel highway patrol langs de weg dus ik houd me maar braaf aan de snelheid niet dat ik van plan was hard te gaan rijden want ik ben veel te bang een afslag te missen. Hier hebben ze de gewoonte om een afslag aan te geven en binnen een paar meter is dan ook daadwerkelijk de afslag dus je moet goed opletten.
Al snel laten we de spaghetti snelweg achter ons en komen we in het gebied met veel boomgaarden, voornamelijk perzik en amandel bomen en ik verbaas me over de grote hoeveelheid bomen. Langzaamaan rijden we de bergen in en komen we bij Yosemite National park terecht. Voor veel parken, vooral de nationale parken moet je entree betalen ongeacht of je er gewoon doorheen rijd of een paar dagen blijft. Dus we betalen de 20 dollar wat goed is voor 7 dagen en we rijden verder. Hoe hoger we komen hoe indrukwekkender het wordt, grote vlakken met kale rotsen wat als verschillende lagen opgestapeld lijkt te liggen. En ondanks dat het alleen maar rosten lijkt zien bomen toch de kans daar te groeien wat een bijzonder plaatje geeft. Het is erg druk in het park ondanks dat het een groot park is, namelijk 3080,73 m2 (klein weetje) en dan zien wij nogmaar een klein deel daarvan. De Amerikanen hebben namelijk het laatste lange weekend voor dat de scholen weer beginnen en trekkendus veel mensen erop uit. Al met al is het een mooie rit maar het is een lange rit en het is warm en we zijn dan ook blij als we bij ons motel aankomen.
De volgende dag besluiten we vroeg op pad te gaan en als ik zeg vroeg ...dan bedoel ik vroeg, namelijk zes uur in de ochtend... dus de wekker gaat om vijf uur...dat is best wel vroeg. We doen dit omdat de rit door Death Valley gaat waar het wel 43°Ckan worden en dan wil je daar niet rond rijden rond14.00 uurwanneer het op zijn heetst is, en zeker niet wanneer je geen airco in de auto hebt...Ook al heb je dit wel... dan wordt op een gegeven moment in het park aangeraden de airco uit te schakelen het is namelijk zo warm dat de auto het niet aan kan.
Afijn, we rijden door Death Valley tussen 8 en 10 uur in de ochtend maar het wordt al aardig warm en aan het eind van de rit zijn we al aardig nat van het zweten. Later komen we erachter dat het die dag bijna 39 °C is geweest. In het begin van de rit zijn we aardig onder de indruk en we komen zelfs op een punt wat 58 meter onder zeeniveau is maar al gauw wordt het toch wat saai. Sandra zegt 'Het heet niet Death Valley omdat het hier zo heet is en bijna niets groeit maar je gaat hier dood van de verveling' ...Oké, dat is misschien een beetje overdreven maar sommige stukken zijn echt saai, totdat het landschap lichtelijk veranderd maar het blijft toch redelijk grijs en bruin. Na Death Valley duurt het zeker noganderhalf uur voordat we in Las Vegas aankomen en voelen we ons gaar als te lang gekookte broccoli. Het dak van de auto is zo heet dat je er een eitje op zou kunnen bakken. We hadden zelfs twee eitjes meegenomen om het uit te proberen maar we zijn te moe en we zijn blij als we het hotel in kunnen om een beetje af te koelen.
We overnachten in Excalibur ook wel bekend als het sprookjes kasteel aan de strip. Na een lange rit door de middel of nowhere is al het geknipper van lampjes en belletjes van de gokkasten overweldigend en we kijken elkaar aan zo van zou jij hier de hele dag door kunnen brengen, je zou gillend gek worden. Later als we wat meer uitgerust zijn en weer wat op temperatuur gekomen zijn en al een tijdje rondgelopen hebben merken we dat het minder irriteert en dat je er toch vrij snel aan gewend raakt. De volgende dag lopen we wat rond, we nemen de bus naar Fairmont Street waar Las Vegas begonnen is. En op de terug weg bekijken we een aantal casino's maar komen beide toch al gauw tot de conclusie dat als je niet veel om gokken geeft twee of drie dagen in Vegas meer dan genoeg is.
Nu is natuurlijk de grote vraag heb ik de jackpot gewonnen... helaas dit is niet het geval. Dus dan zou ik gelukkig in de liefde moeten zijn... toch??? ... hmmmm, wie weet komt dat nog. Afijn, we hebben dus wel wat geprobeerd te winnen, maar tja als je de gokkasten speelt met de minimale inleg van 1 cent mag je waarschijnlijk ook niet al te veel verwachten. Ik heb een paar dollar geprobeerd en dat is voor mij meer dan genoeg, Sandra probeert ook deroulette tafel met 20 dollar op nummer 17.... Helaas ook geen geluk, maar we hebben het geprobeerd.
Na Las Vegas rijden we meer naar het oosten, we rijden door uitgestrekte vlakte metCanyon achtige bergen met verschillende kleuren van goudgeel naar donkerrood en komen bij Lake Powel aan. De rosten bij Lake Powel worden ook wel vergeleken met een op één gestapelde bibliotheek. Door de verschillende lagen en kleuren in derosten kan men nagaan wanneer hier een oceaan, moeras of oerwoud was. Ik vind het in ieder geval indrukwekkend. De reis gaat vervolgens langs Monument Valley wat ook zeker de moeite waard is. Wat zeker indrukwekkend zal zijn tijdens zonsondergang. Maar helaas... we moeten door en na een paar dagen woestijn en rosten zijn we blij weer wat groene bomen te zien en Pagosa Springs is een welkome afwisseling, het plaatsje is bekend vanwege de natuurlijke warmwaterbronnen.
Dus de conclusie van deze road trip, als je van plan bent rond te gaan reizen in de USA in de zomer...neem een auto met airco!!!!!!! Sommige landschappen zijn dan erg mooi op het eerste gezicht maar een paar uur rijden misschien toch wat saai. Mijn voorkeur gaat uit naar bergen en veel groen en voor Sandra... die wil alleen maar terug naar de kust daar is het in ieder geval niet zo heet. Nu zijn we dan in La Junta (spreek uit als La Huntha) bij Pearl,een klein plaatsje in het zuidwesten van Colorado waar we een paar dagen blijven en dan gaan we terug naar Canada. Hoe de route erprecies uit zal zien weten we nog niet maar voorlopig heb ik nog gezelschap.
Ik zou zeggen tot hores, tot schrijfs, O... en voor ik het vergeet. Ik reageer misschien niet altijd op wat jullie schrijven maar ik vind jullie reacties op mijn weblog altijd erg leuk, dank je wel.
Groetjes Gabriëlle
Californie
Hallo Allemaal
Oké vorige week was ik nog in Seattle, het voelt alsof het langer gelden is. Ik was op zaterdag Seattle binnen gereden via de 5 baans snelweg en ik was blij dat ik van te voren had opgeschreven welke afrit ik moest nemen en hoe ik verder bij het hostel moest komen. Ik heb geen tomtom dus dan doe je dat op die manier, het was behoorlijk druk op de snelweg en dan is het wel even opletten. Maar het uitzicht wat je krijgt op de stad is indrukwekkend, helaas ik heb er geen foto vankunnen maken. Ik had het adres al snelgevonden alleen een parkeerplaats voor de auto wat een heel ander verhaal is in Seattle. Op veel plaatsen mag je maar 2 uur parkeren wat prijzig is, deze plaatsen zijn na 18.00 tot de volgende ochtend 8 uur gratis. Daarnaast heb je grotere parkeerplaatsen die variëren in prijs. De manier van betalen voor deze plaatsen vind ik toch wel bijzonder, ik vraag me af of we dat ook in Nederland hebben. Er staat een grote kast met kleine gleufjes en de nummers van de parkeerplaatsen, je betaald vooraf met gepast geld voor de uren dat je er staat, biljetten vouw je een paar keer dubbel en schuif je met eventueel muntgeld in het betreffende gleufje. Ik vraag me dan ook af of iedereen braaf betaald en hoe ze dat controleren maar er staat nadrukkelijk bij dat als je niet betaald je auto weggesleept mag/kan worden. Dus ik neem datrisico maar liever niet.
Afijn later die dag haal ik Sandra van de bushalte op, helaas ik was een uur te vroeg en daarna bleek dat haar bus 2 uur vertraging had opgelopen, gelukkig was het mooi weer en genoeg in de buurt te zien maar toch. De volgende dag hebben we de route voor de komende dagen gepland en gaan de stad een beetje verkennen. Een wandeling langs de pier altijd wel leuk was het niet dat daarnaast het verkeer op een paar meter hoger over de snelweg raast. We komen uit op de Pike Place Market, vergelijkbaar met de zwarte markt van Beverwijk met verschillende etages. Waarop de begaande grond vooral verse groente, fruit bloemen en vis te krijgen is. Het is een gezellige drukte hoewel op sommige plaatsen toch iets te veel van het goede, dus we kopen een lekkere snack als lunchen zoeken een rustig bankje in het nabijgelegen park. Na onze lunch besluiten we naar de Space Needlete wandelen waar een lange rij met mensen staat te wachten om het uitzicht over de stad en omgeving te bekijken. We hebben beide niet echt de behoeft om aan sluiten om naar boven te gaan dus kijken we wat rond in de omgeving en besluiten terug te lopen naar het hostel. Wat alles bij elkaar toch een aardig wandeling is.
De volgende dag is het grijs en regenachtig als we in de auto stappen voor onze road trip, het is een behoorlijk stuk rijden voor we de stad uit zijn en bij de kust aankomen waar inmiddels de zon schijnt. In Seaside hebben we onze eerste overnachting en de dame in het informatie centrum is erg enthousiast over het hostel waar we geboekt hebben dus we zijn benieuwd. Seaside zelf is verrassend toeristisch en doet zelfs een beetje Europees aan, een gezellige hoofdstraat met veel winkeltjes en een prachtig lang strand. Het hostel is echter totaal niet wat we verwacht hadden het doet rommelig en ongeorganiseerd aan het rijmt al helemaal niet met het idee wat we kregen bij het informatie centrum....Maar ach het is alleen om te slapen en de volgende dag gaan we weer verder. Dus we bekijken de zonsondergang op hetstrand en komen lichtelijk verkleumd terug ( ik ben niet de enige die het snel koud heeft...) Na een koude nacht (had een extra deken nodig) in het hostel rijden we verder langs de kust waar de vervolgens in Gold Beach, Yackhats en Eureka over nachten voor we in verschillende motels. De rit langs de kust is zeer gevarieerd en met prachtige uitzichten over de Stille Oceaan.
Na drie dagen komen we bij in het gebied waar veel redwood bomen staan dit zijn reusachtige bomen die meer dan 2000 jaar oud kunnen worden. Je voelt je erg klein en nietig als je zo door het bos rijd en als je dan een wandeling maakt is het zo stil dat het sprookjesachtig aanvoelt. Het is erg moeilijk te beschrijven en hetop foto vast te leggen hoe groot deze bomen zijn ... onvoorstelbaar vooral als je bedenkt hoe oud ze zijn.Er zijn verschillende commerciële plaatsen langs de route waar je met de auto dwars door een boom kan rijden zo groot zijn ze....
Na vijf dagen toeren komen we bij Pearl aan in Healdsburg. Het huis was van haar moeder die afgelopen jaar overleden is en wordt nu afwisselend door de familie gebruikt maar voornamelijk door Pearl. Healdsburg ligt midden tussen de wijngebieden in Californië en de heuvels zijn dan ook groen van de wijngaarden, zo heeft Pearl ook een aantal rijen met druiven staan en wat andere fruitbomen. Omdat Pearl voornamelijk in Colorado woont heeft de tuin wat achterstand opgelopen en helpen we haar met het onkruid wieden en druiven plukken. Dit doen we voornamelijk in de ochtend want in de loop van de middag wordt het te warm om lang in de zon te werken.
Op zondagochtend gaan we naar San Francisco, de zus van Pearl is jarig en ze geeft een jaren 50 feest in haar Pizzeria. Daar ontmoeten we ook de man en één van de dochters van Pearl. het is een klein gezellig restaurant met grote ingelijste posters in de jaren 50 stijl zoals Merilyn Monroe en James Dean aan de muur. En de boel word verder versiert richting de jaren 50, er is een kleine suikerspin machine en er wordt een tijdelijke dansvloer gelegt.
Na het versieren is er genoeg tijd over om de stad een beetje te verkennen dus rijden we met naar de Pier waar we de auto parkeren en wat rond wandelen. Het is allemaal erg grappig, de man van Pearl rijd maar is niet een al te goede chauffeur daarbij komt dat hij niet goed de weg weet. Zijn dochter probeert aan de hand van een tomtom de weg te wijzen, maar door gesprekken in de auto isze snel afgeleid (wat ze waarschijnlijk van haar vader heeft) en vergeet op tijd aan te geven dat hij links of rechts af moet slaan.Maar alles gaat goed en we komen zonder al te veel problemen bij de Pier en vinden zelfs een parkeerplaats. Tijdens het wandelen over de Pier vraag ik me af wie van ons is hier nu de toerist want net als veel chinezen doen maken Filippijnen (Pearl en haar man komen van de Filippijnen) ook erg veel foto's en moet er overal geposeerd worden. Afijn ik vind het wel lachwekkend.
Het feest is weer een ander ervaring met grotendeels Filippijnse gasten en velen van hen komen in de jaren 50 stijl met petticoats en al. En daar moeten natuurlijk foto's van gemaakt worden in verschillende poses met verschillende mensen. Eerst wordt er gegeten van een buffet met veel vlees noedels en loempiaatjes er is zelfs een geroosterd varken, Er is een aparte tafel met dessert, veel rijstcakes, cheese cake, chocolademuffins en chocoladetaarten etc. uiteindelijk allemaal veel te veel. Daarna wordt er gedanst en verschillende spelletjes gedaan zoals limbo dansen en er je kan karaoke zingen maar daar wordt niet veel gebruik van gemaakt. Afijn het si een geslaagd feest waar veel foto's worden gemaakt.
De volgende middag maken we een kleine toer in de omgeving en gaan we bij een paar wijngarden langs om wijn te proeven. Er zijn vele wijngaarden waar dat kan van klein tot erg groot. Wij gaan bij een paar grote langs waar we onze ogen uitkijken. De eerste is Ferrari Carano een zeer commerciële wijngaard met goede en erg dure wijnen die ook door het witte huis worden aangeprezen (de foto's en briefen hangen ingelijst aan de muur) Het is een prachtig groot huis met en mooi aangelegde tuin en ook hier moeten we geregeld even voor een foto poseren. Als je naar een wijnproeverij gaat dan is er over het algemeen een lange bar met een paar sommeliers die van alles kunnen vertellen over de wijnen en vaak kan je voor een paar dollar alle wijnen van het huis proeven.
Later komen we bij de wijngaard van Francis Coppola wat mij in de eerste instantie niet veel zegt, het schijnt een bekende Hollywood persoon te zijn.... Later als we daar eenmaal zijn blijkt dat hij onder andere de regisseur van The Godfather en Acoplyse Now is... oeps, wist ik niet. Er is een showroom met een groot aantal film attributen en de oscars die hij gewonnen heeft. Dus naast zijn hollywood cariëre is hij ook een succesvolle wijnboer.
Het mag wel duidelijk zijn Sandra en ik vervelen ons nog niet, deze week willen we nog een dagje met zijn tweeën naar San Francisco gaan en daarna gaat onze route verder naar Las Vegas waar we natuurlijk de jackpot gaan winnen.... zodat we een auto met air condition kunnen kopen.... mmm of dat gaat lukken vertel ik de volgende keer wel weer.
Groetjes Gabriëlle
Seattle...
Hallo allemaal
Seattle ?...Ik hoor jullie al denken, dat ligt toch in Amerika? ...tja een kleine d-tourToen ik de eerste week bij Carol was hebben we de zusjes Pearl en Mennie leren kennen. Mennie is de ex-schoonzus van Carol en was een paar dagen op bezoek en had haar zus Pearl meegenomen. Mennie woont in Vancouver en Pearl woont in California en heeft een dokterspraktijk in Calorado Springs. Pearl is jaren terug geëmigreerd vanuit de Filippijnen daarna is een groot deel van haar familie haar gevolgd naar Amerika. Ze waren een kleine week bij Carol en hadden veel lol samen dus toen voor hen tijd was om naar huis te gaan hebben we mailadressen ed. uitgewisseld.
Op het moment dat Sandra op weg was naar Vancouver kreeg zij voor ons beide een uitnodiging van Pearl om naar California te komen. Ik was echter via een kleine toeristische route op weg naar mijn nieuwe gastgezin in Pelly, Sasketchewan. Maar ja een het was wel een leuk aanbod, Pearl bood aan om naar California te komen daar een paar dagen te blijven eventueel een tussenstop in Las Vegas te maken en dan naar Colorado Springs te gaan, we hoefde ons geen zorgen te maken over reiskosten want ze wilde onze vliegtickets wel betalen , te gek voor woorden.....maar ja wat doe je dan ... je bent eigenlijk op weg naar de oostkust van Canada en dan dit.
Afijn ik heb het nieuwe adres gemaild dat ik helaas niet kon komen en ben op weg gegaan naar Seattle. Sandra en ik hadden besloten dat een road trip naar San Francisco veel leuker is dan vliegen en dus maak ik een kleine dtour van ongeveer 1500 km ...ach wat maakt die paar km uit ...toch? Met Sandra die inmiddels bij Mennie in Vancouver op bezoek is heb ik afgesproken haar op te pikken in Seattle (dit was voor mij makkelijker dan Vancouver) en vandaar uit gaan we via de 101 route naar San Francisco. De 101 is een spectaculaire route geheel langs de westkust van Amerika. En ik weet zeker dat het een fantastische trip wordt. En omdat ik eindelijk mijn permanent resident card heb ontvangen is het geen probleem om naar Amerika te gaan. Als je namelijk een landed immigrant ben mag je Canada niet verlaten voordat je deze kaart hebt. Dus geen probleem ik was er helemaal klaar voor.
Helaas niets was minder waar als ik bij de grens kom. Ik geef mijn paspoort en resident kaart aan de douane beambte en je krijgt de normale vragen als, waar gaat u heen?.. hoe lang blijft u daar?... wat is de reden van uw bezoek?... waar woont u in Canada?... en heeft u werk?.... hmmm rare vraag maar oké, heeft u fruit, vlees of melkproducten bij u?... euhh... ja, mandarijnen. Dat mag dus niet, er wordt mij vriendelijk gevraagd de auto te parkeren en naar binnen te komen. Oké ... en dat om de mandarijnen... maar helaas weer fout, ja ik moet de mandarijnen inleveren maar er is meer aan de hand. Er komt een andere beambte (grote man met grote zwarte bril en kijkt heel seriues) die mij dezelfde vragen stelt en mijn auto wil bekijken, en ondertussen krijg ik krijg een formulier om in te vullen.
Dan komt de aap uit de mauw... wat is het geval de douane vind het maar vreemd dat ik een resident kaart heb voor Canada en dan nu aan de grens sta zonder dat ik iets heb om naar terug te gaan in Canada, geen huis, geen man/vriend en geen baan. En hoe doe je dat heb je genoeg financiën om rond te reizen en heb je daar bewijs van. En dan zien ze genoeg kampeer spullen in de auto om een lange tijd te kunnen blijven. Afijn ze zijn dus bang dat ik in Amerika wil blijven ... deuhhhhh ... dacht het niet, heb ik na veel geld en lang wachten eindelijk mijn resident card voor Canada en dan denken jullie dat ik in Amerika wil blijven? dacht het niet. Maar ja nu vanuit de douane standpunt bekeken snap ik hun probleem.
Afijn de leiding gevende komt er bij, een pittige tante en stelt mij op niet al te vriendelijke manier hoe ik aan die kaart kom want die krijg je niet zomaar, en zeker niet omdat je toevallig een kok bent. En hoe kan ik dat ik geen baan heb? en hoe kom ik aan het geld?( wat dacht je van sparen?) Oké dus ik leg haar uit hoe het allemaal in elkaar zit en ik ben even bang dat ik de grens niet over mag. Maar dan uiteindelijk lacht ze vriendelijk en zegt ze dat het geen probleem is. De douane beambte had wel zo'n gevoel dat het allemaal wel goed zat maar liet dat echter naar mij toe niet blijken. En tjahij moestdat dan ookwel kunnen verantwoording naar zijn leidinggevende. Dus de sfeer veranderd en dan verteld hij dat hij jaren terug in Nederland is geweest en zelf ook veel heeft rondgereisd. Ik moet nog een formulier invullen en 6 dollar betalen en ik kan gaan. Als ik met de Canadese dollar wil betalen wordt ik gecorrigeerd, Nee ... echte dollars (die ik nog niet heb) maar gelukkig wel mijn credit card, pfffff ...ik was even bang dat ik toch niet verder mocht. O ja, en er wordt mij nog even met nadruk verteld dat ik met 90 dagen weer terug moet zijn in Canada want anders komen ze me opzoeken ... zolang was ik niet van te blijven. Afijn de volgende keer dat ik weer naar Amerika ga zal ik beter voorbereid zijn.
De route van Saskatchewan naar Seattle duurt een paar dagen en hoewel Saskatchewan bekend staat om de graan velden, reis ik in Washington door een groot heuvelachtig landschap met alleen maar graan. En dan zie ik een bord langs de weg waarop als toeristische attractie 'de grootste truck ter wereld' staat. Nou dat is zeker niet te missen, wauw heel indrukwekkend. Afijn weer heel wat indrukken opgedaan maar het is hier toch wel een stukje drukker dan het dunbevolkte Saskatchewan met 1 miljoen inwoners dus dat is even wennen. Maar nu zit ik dus in Seattle en over een paar uur haal ik Sandra op van het busstation en blijven we een dagje en dan kan onze toer beginnen.
Maar daarover meer de volgende keer.
Groetjes Gabriëlle
How to build an outhouse
Hallo Allemaal
Hier weer een berichtje uit Humboldt, Saskatchewan. Na mijn schildering op de veranda ben ik op zoek gegaan naar een ander project eentje uitkiezen valt niet meewant Carol heeft een lange lijst met dingen die ze zou gedaan zou willen hebben. Alleen niet alle projecten zijn echt uitvoerbaar door één persoon of met beperkte middelen. En Carol onze gastvrouw snel afgeleid is en soms maar moeilijk besluiten kan nemen en dan hebben we het over kleine dingen. Een simpel voorbeeld op een daggaat ze de honden eten geven, de kast gaat open de voerkommen worden gepakt. De honden zitten geduldig te wachten ondertussen gaat het gesprek aan de keukentafel over wat er op het programma staat de komende week. Ze loopt naar haar kantoor om even haar agenda te pakken maar dan ziet ze dat ze een nieuw bericht heeft in haar mailbox. Afijn, 10 minuten laten zitten de honden nog steeds geduldig te wachten en naar de lege kommetjes te staren, afvragend waarom het zo lang duurt.
Een ander voorbeeld is dat ze moeilijk besluiten kan nemen over soms erg simpele dingen. Dus ze wil graag eenwaslijn maar waar moet die komen... niet direct in het zicht als je het erf op komt rijden....dat zou ik ook niet willen als er veel mensen op bezoek komen... en dicht bij de achterdeur want dat is makkelijker... dat is waar. Oké, dus aan het huis vast gemaakt of los ervan, er aan vast wordt wat lastig vanwege de kunststof planken waarmee het huis is afgewerkt. Dus wordt het los van het huis... van links naar rechts of van voor naar achter.... euhmmm. En dan werken we zoveel mogelijk met de materialen die aanwezig zijn, het liefst heeft ze een waslijn waarvan je de was aan de lijn naar je toe kan trekken alleen hebben we maar drie geleiders dus dat wordt wat lastig...tja daar moet ik dan nog maar eens over nadenken zegt Carol wat denk jij??? omdat het nadenken daarover soms een paar dagen in beslag neemt stel ik voor om gewoon maar wat in elkaar te zetten om te zien hoe dat staat en bevalt het niet kunnen we het altijd nog veranderen..... Ja dat is wel een goed idee dus Carol gaat naar het werk en ik knutsel met wat oude houten palen, wat haken en een wasdraad een heuse waslijn in elkaar. En die middag kunnen we hem al gebruiken en zonder er bij na te denken is de waslijn vanuit de keuken goed te zien wat wel handig is als het plotseling begint te regenen toch, en Carol is er blij mee.
Er worden hier geregeld workshops gehouden en de komende maand komen er 12 tot 14 kinderen van een indianen reservaat vaneen paar kilometer verderop. (naar Canadese maatstaven natuurlijk) twee dagen op bezoek. Ze kamperen in de tuin of tussen de bomen achter het huis. Carol heeft eerder een workshop gedaan vooreen groep als deze maar toen was het voor één dag. Om te voorkomen dat de kinderen in en uit het huis banjeren om naar het toilet te gaan heeft had ze toen der tijd een buiten toilet gehuurd, maar dat is redelijk prijzig. Ze zou dus graag een buiten toilet willen.... Maar tja waar en wat is handig. Als de kinderen uit de schuur komen van spelen met de paarden moeten het redelijk dichtbij zijn en een beetje in het zicht van de begeleiders maar inde avond als ze aan het kamperen zijn moet het ook niet te ver weg zijn... daar moet over nagedacht worden. Inmiddels kennen we de routine en nemen we Carol mee naar buiten, zo kunnen we rondlopen en kijken wat handig is.
Na wat wikken en wegen weten we ongeveer waar en hoe en Sandra en ik besluiten een outhouse te bouwen. De kunst is echter dit te doen met het gereedschap en de materialen wat aanwezig is in de garage en de schuur. Maar het is ons project en Carol mag het pas zien als het af is. Maar eerst moeten we hier en daar wat struiken en klein boompjes uit de weg ruimen om meer ruimte te maken. Dus hoe bouw je een buitentoilet.... we beginnen met het graven van een gat we hebben twee scheppen, één goede en één met een gebroken steel maar het werkt. Als we vinden dat het diep genoeg is beginnen we het met bouwen van het frame waarop het huisje komt te staan. We hebben wat stevige planken gevonden, een grote handzaag en mega spijkers. Maar dan.... hoe zetten we de muren, verderop staat een vervallen outhouse dus we kijken hoe die constructie in elkaar zit en gaan op zoek naar palen om de hoeken te zetten. We vinden wat planken om de vloer me te maken en we struinen rond in en om de schuur en garage op zoek naar meer materiaal. Gestaag vordert de bouw van het huisje met veel puzzelen en tekeningetjes maken en het gebruik van simpel gereedschap (zoals een handzaag want niet te strak gespannen is en waar we ook niet veel aan kunnen veranderen)wat hamers en spijkers.
Na twee dagen bouwen, Carol is ondertussen vreselijk nieuwsgierig maar ze blijft uit de buurt, en dat is erg moeilijk voor haar, vinden we een cirkelzaag in de garage, jippeeeee. En de zaag werkt, soms even niet en dan weer wel maar dat geeft niet het scheelt een hoop tijd. Sandra the power tool girl is helemaal happy, we hebben enorm veel lol tijdens het bouwen en maken foto's van onze vorderingen. Af en toe lopen tegen een bouwtechnisch probleem aanmaarwe weten dat weer creatief op te lossen.het kost misschien wat meer spijkers en hout maar wie let daar op.. toch? We kunnen heterg goed vinden met elkaar en hetsamenwerken is erg leuk, wie had dat gedacht. Twee meiden uit Duitsland en Nederland die in Saskatchewan een outhouse bouwen.
En het resultaat mag er wezen vooral gezien het materiaal wat beschikbaar was en het aanwezige gereedschap, het enige wat we moesten aanschaffen was een toiletrol houder een toiletbril en scharnieren voor de houten deur (waarschijnlijk van een oud gebouwtje) wat nog aanwezig was. Omdat Sandra maar een paar maanden in Canada is, heeft ze plannen gemaakt om naar Calgary te gaan en verder te reizen naar Vancouver wat ons een tijdlimiet geeft waarin we het gebouwtje klaar willen hebben. Dus dat houd in ook werken in de regen totdat het met bakken uit de lucht valt en het te gek wordt om te blijven werken. Maardan na uiteindelijk vier dagen werken is het klaar en mag Carol eindelijk gaan kijken hoe geworden is. Bij gebrek aan een mooi lint mag ze een touwtje met een briefje Grand opening the outhouse doorknippen. Ze vindt het prachtig en gezien het hout en de spijkers die we gebruikt hebben zal het de nodige storm wel overleven. Een geslaagd project waar we trost op mogen zijn en daarom hangen we een bordje met onze namen en datum op in het huisje zodat iedereen weet wie de makers zijn van dit huisje.
Maardan is de daggekomen dat Sandra en Veronik verder reizen. Het afscheid nemen valtvoor ons bijde niet mee.Zo zie je maar weer dat een goede vriendschap snel tot stand kan komenongeachte de nationaliteit. Dus blijf ik alleen met Carol achterop de boerderij. Inmiddels heb ik een nieuw gezin gevonden waar ik welkom ben maar voordat ik daar heen ga wil een paar dagen de toerist uithangen en wat meer van Saskatchewan bekijken.
Maar daarover de volgende keer meer, Gabriëlle
Creatief bezig zijn
Hallo Allemaal
Het is weer tijd voor een berichtje uit Canada, inmiddels ben ik ruim 2 weken op Ravenheart en ik heb het prima naar mijn zin. Carol is erg vriendelijk en laat ons vrij in welke klusjes we willen doen. Overdag gaat Carol aan het werk in Homboldt en blijven wij thuis en gaan aan de slag met onze klusjes, wij zijn Sandra uit Duitsland en Veronic van Quebec en ik. Sandra is helemaal weg van de grasmaaier waarop ze rond crossen en Veronic loopt rond met de grastrimmer. Ik heb inmiddels de veranda tot mijn project gebombardeerd.
De veranda moet nodig geschilderd worden zo ook de kozijnen en om alles wat meer op te vrolijken ga ik op zoek naar een mooie schildering voor op de vloer. Carol is artistiek ingesteld en vind het prima als ik hiermee aan de slag ga. Het wordt een afbeelding van de zeven chakra's die ik op internet gevonden heb. Nadat ik het hele dek een andere kleur gegeven heb kan ik de tekening maken om deze daarna in te kleuren met verf. Het is lang geleden dat ik op deze manier creatief bezig bengeweest en ik was vergeten hoe leuk het was. Als ik eenmaal aan het schilderen ben vliegt de tijd voorbij en wil ik bijna niet stoppen om wat te eten. Ik ben er dan ook een paar dagen zoet mee maar het resultaat mag er wezen al zeg ik het zelf.
Maar voordat ik met al het schilderen kan beginnen moeten toch wat verzinnen om de muggen en paardevliegen op een afstand te houden zodat we in de avond ongestoord op de veranda kunnen zitten en ik een beetje rust heb tijdens het schilderennatuurlijk.Er is een groot raam en de ingang van de veranda willen we afdekken met een scherm om de vliegen buiten te houden. In de garage van Carol vinden we een oude tent die we hiervoor kunnen gebruiken. Met behulp van een zeer oude naaimachine bijna antiek volgens mijmaar werkt prima knutsel ik wat schermen in mekaar.Een scherm voor het raam en de andere compleet met deuropening gemaakt van ritsen zodat het net is of je aan het camperen bent, voor de ingang van de veranda.
In de keuken hebben Sandra en ik ons eigen internet café gecreëerd, we zitten geregeld aan de keuken tafel met onze laptop en wireless internet aansluiting. En wat is een café zonder koffie, thee en natuurlijk de muffins, oatmeal cookies en cinnamon buns.Omdat ik lange tijd geen oven heb gehad vind ik het erg leuk om allerlei recepten uit de oven te proberen en ben ik regelmatig de bovengenoemde lekkernijen aan het uit proberen. Tot grote vreugde van de rest in het huis, alleen mag ik niet te veel bakken omdat ze er moeilijk van af kunnen blijven.
In de ochtend als ik op sta ga ik eerst met de honden naar buiten een rondje hardlopend, wandelen of op de fiets ten minste als we geen lekke band hebben. Daarna zet ik een pot koffie en komt langzaan aan iedereen uit bed en is het internetcafé geopend. Na een laat ontbijt met toast of pancakes (die ik ook niet al te vaak mag bakken omdat de dames niet te veel willen aankomen) gaan we aan het werk. Hetzij in de tuin onkruid wieden, grasmaaien of schilderen.
O, ja en voor ik het vergeet te vertellen.... ik heb een nieuwe vriend, hij heet Charlie heeft blond haar en bruine ogen enloopt op vier poten, het iséén van de honden en is helemaal gekop mij.Charlie is helemaal gewend aan de routine in de ochtend en ligt dan ook boven in de hal voor mijn deur te wachten tot ik uit bed kom voor de wandeling.Hij mag eigenlijk niet boven komen maar zodra de deur open gaat rolt hij op zijn rug met 4 poten in de lucht en kijkt me kwispelend aan of hij wil zeggen 'goedemorgen, ik ben zo blij je te zien... gaan we nu naar buiten???.Tijdens de wandeling rennen de honden erop los en Charlie springt in elke plas met wat water die we tegen komen en dat zijn er nogal wat. Daarna is hij zwart in plaats van wit van al de modder en moet hij buiten blijven met als gevolg dat hij voor de deur zit te piepen en te pruilen tot hij weer naar binnen mag. Als hij dan weer naar binnen magkomt hij onder detafel aan mijn voeten liggen. Zodra ik opsta sta, staat hij opom tekijken wat ik ga doen en loopt me achterna, zodra ik buiten aan de slag ga, gaat hij mee om ergens buurt te gaanliggen en me in de gaten te houden. Ik kan van alles met hem doen het maakt hem allemaal niets uit, als ik op het gras in de zon ga liggen komt hij het liefst half boven op me liggen of strak naast mij.
Inmiddels weet ik ook hoe het is om met strobalen rond te sjouwen, afgelopen week kregen we zo'n 300 balen stro die vanaf de trailer in de schuur gestapeld moesten worden. Dit is alvast de voorraad stro voor de paarden voor de wintermaanden als hier een dik pak sneeuw ligt en de temperatuur daalt tot - 30 graden. Je bent er even wel zoet mee, het stapelen van al het stro vooral als je maar met 4 man(vrouw) sterk bent maar gelukkig hoeven we het niet op zolder op te stapelen. Tijdens het inruimen van de schuur vind Sandra een dode slang (zonder hoofd)tussen het stro en moeten er even wat gekke foto's gemaakt worden. Sandra is namelijk nogal van de gekke foto's maken. Na een paar uur zwoegen hebben we alles in de in de schuur en zijn we toe aan een koud biertje maar na een half uurtje zijn we de muggen al aardig zat en begint het stof van het stro toch wel heel ergte jeuken.
Op zondag besloten Sandra en ik dat het tijd was om er eens op uit te trekken. We besloten naar Manitou Beach te rijden een zoutwater meer een uur van Humboldt vandaan. Het is een meer wat voor 91 % uit water bestaat en 10% meer zwaartekracht heeft dan gewoon water en door de het zoutgehalte en de mineralen blijf je drijven dus vergelijkbaar met de zwarte zee. Het meer ligt in een prachtig vallei maar op een of andere manier kunnen we het strand niet vinden. We komen er al gauw achter dat ook hier de hoeveelheid regen van de afgelopen maanden zijn tol heeft geëist, het waterpeil is zo hoog dat er strand overgebleven is. Er zijn dan ook niet veel toeristen en maar een paar mensen zijn gaan zwemmen/drijven in het water. Het water ziet er nieterg aantrekkelijk uit omdat langs kant veel algengroei is maar daar tussen kan je wel zien dat het water erg helder is.Afijn we hebben genoeg te kletsen en hebben een leuke dag gehad ondanks dat het toch wel erg warm in de auto was.
Hoewel ik het nog steeds prima naar mijn zin hebga ik toch langzaam toch maar eens bedenken waar mijn volgende stop zal zijn maar ik heb geen haast en ik zie wel welke kant de wind op waait.
Groetjes allemaal en tot hores, Gabriëlle
Van Alberta naar Saskatchewan
Hallo Allemaal
Hier weer een berichtje van de andere kant van de oceaan. Eens kijken de laatste keer was ik nog in Canmore... of nee ik had nog niet verteld over Canmore. Dat plaatsje doet me denken aan Jasper het is wel wat toeristisch maar niet overdreven veel en het heeft een gemoedelijke sfeer. Hoewel jehier nog steeds in de lijnvan de Rockey Mountains bentgaat het geleidelijk over in Kananaskis country. De bergen mijn minder rotsachtig en groener maar fantastische wanden voor bergbeklimmen wat hier ook erg veel gedaan wordt. Wederom ga ik weer aan de wandel, nu met mijn nieuwe schoenen waar ik erg blij mee ben. De afdaling van deze route gaat erg stijl naar beneden en ik heb nu veel meer grip. Stokken voor nordik walking zouden geen overbodige luxe zijn op de routes waar ik vaak op beland een overweging waardom aan te schaffen in ieder geval. Het weer laat me echter wat in de steek en het blijft wat regenachtig en erg wisselvallig waardoor je liever niet het risico neemt een lange wandeling te maken in de bergen zeker niet als je er alleen op uittrekt. Het weer in de bergen kan zo enorm omslaan dat je vetrekt op een zonnige dag en eindigt in een heftige regenstorm of sneeuwbui.Dus ga ik wat toeren in de auto en door de conditie van de gravelweg ben ik gedwongen rustig aan te rijden wat absoluut geen straf is want de omgeving is fantastisch vooral door speling van zonneschijn afgewisseld met donkere wolken en blauwe lucht.
Afijn, na een paar dagen ga ik verder richting Saskatchewan. Op internet had ik het één en ander gelezen over Lake Diefenbaker wat ook wel de parel van Saskatchewan genoemd wordt en dat zag er erg mooi uit. Omdat de afstand tussen Canmore en Lake Diefenbaker te groot is voor 1 dag rijden dacht ik een tussenstop te maken in Drumheller. Drumheller staat bekend om de dinosaurussen, de hoodoos en de vallei waarin het gelegen is. De vallei is typerend omdat deze ontstaan is in de ijstijd en hoodoos zijn paddenstoelachtige rotsformaties ontstaan door wind en water. Eenmaal in Drumheller kwam ik erachter dat ik maar 1 uur rijden van mijn vriendin in Stettler was en ben ik daar dus nog weereen paar dagenop bezoek geweest. Ze was de volgende twee dagen vrij dus dat kwam mooi uit. Waarop zij bedacht, dathetwel een mooie gelegenheid was om de veranda te gaan schilderen. De verf begon al aardig af te bladeren en dus moest er eerst geschuurd worden. Op een gegeven moment ben Ikbegonnenmet een staalborstel, het is even pittig maar het moet toch gebeuren. Ik kan je wel vertellen daarna hoef je niet meer naar de sportschool. Maar de buurman had gezien waar ik mee bezig was en kreeg medelijden, hij bood aan de veranda met een machine te schuren, dus de volgende morgen had hij het hele dek in nog geen 15 minuten geschuurd... dat scheelt een hoop werk ..... misschien toch maar naar de sortschool.Die dag hebben we het dek twee keer in de verf kunnen zetten wat ik in de eerste instantie niet gedacht had en is enorm opgeknapt.
Die zondag zijn we bij vrienden de voetbal wezen kijken en ik moet eerlijk zeggen dat ik voor 2 weken terug niet eens wist dat de Nederlanders zo goed speelden.Het huis washuis vol met grotendeels Nederlanders in Oranjeinafwachting van de wedstrijd. En natuurlijk hadden wij ook gehoord van de inktvis in Duitsland die voorspeld had dat Spanje zou winnen. Wie komt er op het idee om een inktvis te vragen wie de wedstrijd in de wereldcup gaat winnen??????Nou ja, over de wedstijd hoef ik niets te vertellen, helaas ze hebben niet gewonnen maar 3 x is scheepsrecht dus als ze weer in de finale komen gaan wewinnen..... toch. Afijn, ondanks dat de we de wedstrijd niet gewonnen hebben was het toch gezellig, iedereen had wat lekkers meegenomen en er was meer dan genoeg.
Maandag ben ik weer verder gegaan, nu dan toch naar Lake Diefenbaker een groot meer (2 km breed en ongeveer 225 km lang) met kleine plaatsjes eromheen en verschillende provinciale parken. Ze hadden me al wel gewaarschuwd dat Saskatchewan saai is in vergelijking met de andere provincies. Het is enorm uigestrekt met veel landbouw en weinig bomen. Het doet een beetje denken aan de polder maar dan wat heuvelachtiger, je kunt kilometers ver kijken maar heeft zijn charme.Het was een warme dag en dan moet je voldoende drinken vooral als je geen airco maar arko (alle raampjes kunnen open) in de auto hebt. Tja, en dan moet je ook af en toe naar de wc maar als er geen boompjes langs de weg staan en de volgende plaats een kleine 80 km verderop is dan is toch wat minder ontspannen rijden. Je kunt wel begrijpen dat ik erg blij was toen ik eenmaal bij een tankstation even naar binnen kon.
Geleidelijk komt er meer bewolking en de weersverwachtingen zijn niet al te best kans op onweer hagel en windstoten, dus ik besluit maar naar een motel te gaan in plaats van te kamperen in mijn tentje. Bij het motel raak ik aan de praat met 4 man die meedoen aan een golf toernooi. Toen ze erachter kwamen dat ik Nederlander werd ik nog net niet gecondoleerd maar wel meelevend gevraagd hoe het met me was.
De volgende dag rijd ik naar Douglas provincial park waar ik mijn tentje opzet en eens ga kijken bij het plaatsje Elbow wat omschreven wordt al klein toeristisch bruisend dorpje.Nou dat bruisende kan je wel weglaten, klein jazeker de golfbaan is bijna net zo groot als de plaats zelf.... Nou ja dat is misschien wat overdreven maar toch. Later blijkt dat die plaatsjes vooral vanaf woensdag tot en met het weekend erg levendig zijn.
Het weer zit nog steeds niet erg mee het waait hard maar het is niet koud dus ik rijd verder naar Gardiner Dam en indrukwekkend geheel,het is wereld grootste met aarde gevulde dam en zeker 2/3 van Saskatchewan krijgt zijn elektriciteit via deze generators. Maar dan begint het toch te regenen en breng ik de avond in de auto/tent door. Gelukkig blijft alles in de tent droog en kan ik hem de volgende dag redelijk droog inpakken. Ik rijd door naar Outlook waar de langste voetgangersbrug (ruim 1 km) over de zuid Saskatchewan rivier gaat wat je een prachtig uitzicht geeft. Ik heb mijn tentje weer opgezet en ga de skytrail bekijken het is zowaar mooiwaardoor ik een goed uitzicht over de rivier hebmaar helaas door de hoeveelheid regen staat het water zo hoog dat er geen strandjes meer is.
De volgende dag pak ik mijn spulletjes bij elkaar en ga op weg naar mijn nieuwe gastgezin in Humboldt. Carol is de eigenaar vaneen boerderij met een groot stuk land, ze heeft 2 paarden 3 pony's en een minipaartje, heel erg grappig maar erg ondeugend. Verder heeft ze twee honden en twee katten. De boerderij heet Ravenheart en is een retraitecentrum waar verschillende workshops gegeven worden. (http://www.ravenheartfarms.com/) Carol zegt niet echt wat we moeten doen, er is momenteel nog een helper in huis haar naam is Sandra. Maar er zijn genoeg klusjes zoals grasmaaien, onkruid wieden, het vrij maken van wandelroutes, verzamelen van brandhout etc. Ze geeft wel aan wat prioriteit heeft maar we zijn vrij om onze eigen tijd in te vullen, allemaal heel ontspannen. Zo hebben we gisterendeelgenomen aan een van haar workshop waarin je met de paarden werkt, omdat paarden heel gevoelig zijn voor emoties van mensen fungeren ze als een spiegel wat erg interessant en leerzaam is. Wederom heb ik het weer goed getroffen en kan ik hier wel een tijdje vertoeven.
Tot zover weer mijn verhaal, groetjes en tot hores, Gabriëlle
Reisgezelschap
Hallo Allemaal
Vanuit Banff weer een kleine update van mijn reis. Vorige week vrijdag ben ik samen met Ben een Duitse jongen die ik bij Pat en Anita heb leren kennen naar Jasper gereden. Ben is van plan om vanaf Jasper naar Banff te lopen en onderweg te kamperen in zijn tentje. Een hele onderneming want via de weg is dit al 290 kilometer laat staan als je gaat wandelen via wandelroutes. Hij hoopt in Jasper iemand tegen te komen die met hem mee wil of in ieder geval gedeeltelijk want op die manier alleen rondwandelen in de rockieswordt sterk afgeraden.Maar eerst gaan we naar Jasper en onderweg koop ik een tentje zodat ik ook kan kamperen voor de afwisseling.We maken verschillende stops zoals op het hoogste punt van de Yellowhead highway met uitzicht op de rockies wat toch altijd weer indrukwekkend is. Even buiten Jasper vinden we een camping waar we onze tentjes opzetten en de omgeving een beetje verkennen. De volgende dag gaan we wandelen rond Maligne canyon en als ik de parkeerplaats op rijdherinner ik me dat ik deze wandeling eerder heb gedaan toen ik de eerste keer naar Canada kwam. Het is een mooie wandeling en onderweg komen we Dave tegen uit Ontario we maken een praatje en hij verteld over verschillende wandeling in de omgeving. We spreken de volgende dag in Jasper want Ben wil graag de bearspray overnemen. We besluiten de wandeling om de canyon wat uit te bereiden met eenrondje (5 km)om Lake Edith alleen kunnen we op één of andere manier de route van de kaart niet vinden. Maar het meer is gauw gevonden en het ziet er prachtig uit helder blauw/groen water met een heerlijk zonnetje en kleine strandjes. Al met al is het een pittige wandeling vanwege de warmte en de hoogte verschillen en we zijn blij als we weer bij de auto zijn en besluiten dat we wel een lekkere ijsco verdiend hebben.
De volgende dag lopen we wat rond in Jasper, ik open een bankrekening want daar was ik nog niet aan toe gekomen en ik ga op zoek naar een paar nieuwe wandelschoenen wat geen overbodige luxe is als er meer ventilatiegaten onstaan maar helaas ik kan niets vinden. Na een halve dag wat rondwandelen besluiten we om naar de Miettehotspring te gaan. Dit blijkt de warmste warmwaterbron in de rockies te zijn het water komt met ongeveer 55 graden uit de bergen en wordt teruggekoeld naar 40 graden. Er zijn 4 verschillende baden, 2 grote één van ongeveer 40 graden, één van 38 graden en twee dompelbaden rond 20 en 12 graden en dat is behoorlijk koud kan ik je wel vertellen vooral als je uit het warme bad komt..... maar wel erg lekker en het uitzicht (het zijn openluchtbaden)op de bergen is prachtig.
Onze reis gaat verder naar Lake Louise, Ben heeft besloten om met mij mee te reizen naar Banff, hij heeft inmiddels zijn plannen om te gaan wandelen uitgesteld. Hij heeft een werkvisa voor 1 jaar en wil een andere keer terug komen om door de rockies te wandelen met zijn zus of een vriend zodat hij zich wat beter kan voorbereiden. Daarbij komt dat op veel plaatsen hoog in de bergen nog sneeuw ligt en het nog erg koud kan zijn. Afijn in Lake louise maken we een wandeling naar de plain of six glaciers teahouse met een hoogte verschil van 370 meter, een behoorlijke klim. Op een gegeven moment na een een stevige klim komen we een bordje tegen waarop staat dat het nog 600 meter naar het teahouse is, we vragen ons af hoe meten ze dat recht omhoog of het daadwerkelijke pad. Afijn eenmaal boven zijn we toe aan een pauze en nemen boven op het balkon van het teahouse plaats (binnen is niet al te veel ruimte) en buiten zitten we in ieder geval droog het is namelijk zachtjes gaan sneeuwen. Terwijl we daar zitten komen er verschillende mensen aanlopen voor een korte pauze. Twee mannen beginnen een praatje en het zijn duidelijk Amerikanen en hebben een duidlijk zuidelijk acsent en omdat de ruimte erg klein is zijn we genoodzaakt mee te luisteren waarop een fransman de opmerking maakt 'het lijkt wel of we naar een amerikaanse film zitten te luisten' en inderdaad het is net een stel cowboys en we gaan er gauw vandoor voordat we in lachen uitbarsten.
Na Lake louise gaat de reis verder naar Banff waar we wederom een camping zoeken en verschillende wandelingen maken waarvan de Sulphur Mountain wat een stevige klim is maar het uitzicht is prachtig. Als we in Banff zijn wordt Canada Day gevierd een nationale feestdag wat een beetje weg heeft van onze koninginnendag. In de ochtend wordt er gratis ontbijt geserveerd in het park, muffins, pancakes en worstjes met koffie, thee of fris. In de middag zijn er wat optredens en zijn er verschillende spelletjes voor kinderen. Rond 5 uur is er een optocht door de binnenstad en iedereen zit langs de kant van de weg omde paradetoe te juigen.in de avond zijn er optreden van verschillende bands waar tot mijn verbazing maar weinig mensen op af komen. De avond wordt afgesloten met een spectaculair vuurwerk wat zeker de moeite waard van het wachten waard was ondanks dat het savonds behoorlijk koud wordt.
Afijn voor mij wordt het tijd om weer verder te reizen en Ben besluit nog een paar dagen in Banff te blijven zijn reis gaat daarna richting BC. Mijn volgende stop zal Canmore en Kananskis zijn waar ik waarschijnlijk een paar dagen zal blijevn en dan ga i weer op zoek naar een nieuw gastgezin.
Tot zover mijn verslag, groetjes allemaal en tot hores, Gabriëlle