Hallo Allemaal

Vandaag is het 2^e Kerstdag en mijn moeder en ik zijn nog steeds bij Jackie en Douglas in Shelburne wat een behoorlijk avontuur was om daar te komen. Maar ik zal bij het begin beginnen.

Op maandagochtend 19 december erg vroeg vetrekken mijn zus en zwager met mijn moeder naar Schiphol , ze arriveren ruim op tijd en het plan is om samen voor het vertrek te ontbijten als mijn eenmaal ingecheckt is. Omdat het ticket online gekocht is moet er eerst een boarding pas gehaald worden. Bij het inchecken blijkt echter dat ze een visa nodig heeft, niet zo zeer voor Canada maar voor Amerika. Ze heeft namelijk geen rechtstreekse vlucht en zal een stop van ongeveer 4,5 uur in Boston maken. En Ja....voor die paar uur heb je een visa nodig.... het blijven Amerikanen. Dus op naar de computer waar het visa te kopen, wat niet eenvoudig blijkt te zijn en zo'n half uur later hebben ze eindelijk een visa en kan er ingecheckt worden.... Maar dan blijkt het nummer van het visa niet voor te komen in de computer...aaahhhhh. Dus naar een andere balie waar ze uiteindelijk vriendelijk geholpen worden en alles geregeld word. Maar inmiddels is er zoveel tijd verstreken dat het al tijd is om door de douane te gaan en in het vliegtuig te stappen er is geen tijd meer om samen te ontbijten of een bakje koffie te doen. Ik ben blij dat mijn zus en zwager erbij waren want als mijn moeder dit alleen had moeten uitzoeken weet ik niet of ze wel op tijd aan boord van het vliegtuig had gezeten. De rest van de reis verloopt eigenlijk zonder problemen, in Bosten word ze opgewacht door iemand die haar helpt met overstappen en na ruim 20 uur onderweg te zijn geweest haal ik haar van het vliegveld in Halifax. Eenmaal thuis gekomen en als alle opwinding voorbij is komt de vermoeidheid dan toch wel om de hoek kijken en is het tijd om naar bed te gaan. We openen de koffer en het lijkt of ze er aardig mee gegooid hebben op de vliegvelden.... Nee hoor, de Amerikaanse Douane had netjes een formuliertje achter gelaten dat ze de vrijheid hadden genomen om de inhoud van de koffer te bekijken.

De volgende ochtend moet ik nog een paar uurtjes werken maar in de middag maken we een kleine rondrit in de omgeving en mijn moeder kijkt haar ogen uit. Wat haar het meest verbaast is de ruimte en de verschillende soorten huizen en het is dan ook grappig om mijn omgeving door haar ogen te zien. De volgende dag maken we een grotere route waar we uiteindelijk in een leuke meubel/woningdecoratie winkel uitgebreid genieten van een warme lunch. Die avond eten we de kreeft en krab die ik van een collega had gekregen, iets wat mijn moeder nog nooit gegeten had en erg lekker vind.

Op donderdag gaan we op de koffie bij Anna en George (de mensen die tofu maken) Het is voor mijn moeder even wennen om weer Engels te spreken na zo'n 8 jaar maar ze weet zich aardig goed te redden het is zo gezellig dat we uiteindelijk ook voor de lunch blijven maar daarna toch gedag zeggen omdat we nog een paar kleine dingetjes willen halen voordat we de volgende dag naar Shelburne vetrekken. Ook bij de winkels komt mijn moeder ogen te kort omdat veel winkels vele malen groter zijn dan bij haar thuis.

De volgende ochtend worden we wakker in een witte wereld het is gaan sneeuwen die nacht en het sneeuwt nog steeds als we op weg gaan naar Jackie en Douglas. De wegen zijn aardig schoon en het begint hier en daar al te dooien maar het ziet er uit als een kerstkaartje misschien dan toch een witte Kerst dit jaar? Later draaien we een weg op die nog niet schoongemaakt is en we doen het dan ook rustig aan met mijn moeder naast me die druk foto's maakt van de omgeving concentreer ik me op de weg. Maar dan glijd ik iets naar links en terwijl ik probeer de corrigeren schuiven we over de weg naar rechts en voor we het weten staan we in een diepe greppel naarst de weg....Phffffffffff.

Het ging allemaal zo snel aar gelukkig hebben we beide niets en lijkt alles nog redelijk heel te zijn. Ik stap/klim uit de auto om de schade te bekijken en ik blijkt dat we bijna 3 meter naar benden zijn gegleden naast de weg... kleine boompjes en stuiken hebben onze glijpartij gestopt. Ik sta inmiddels met mijn telefoon langs de weg waar 2 auto's stoppen om te vragen of alles goed is. Een van de twee heeft een telefoonboek in de auto en we zoeken het nummer op van de takelwagen in de buurt. Nadat ik die gebeld heb loop ik weer naar beneden waar mijn moeder die nog in auto zit en vertel haar dat we even moeten wachten tot er hulp komt maar het beter is om in de auto te blijven waar het nog warm is. Ik ga langs de weg staan om de takelwagen op te wachten.... We zijn namelijk niet echt zichtbaar vanaf de weg. Terwijl ik wacht stopt bijna elke auto om te vragen of ik hulp nodig heb.... En ik hoor dat er verderop ook al een ander auto van de weg is geraakt. Na een kwartiertje komt dan toch de takelwagen en helpen we mijn moeder uit de auto die in de ware takelwagen plaats neemt.... Het zit niet mee de kabel schiet los terwijl hij de auto omhoog probeert te trekken maar na wat hulp van voorbijgangers slepen we de auto toch weer op de weg. Terwijl we hier mee bezig zijn beland een andere auto bij in dezelfde situatie maar deze blijft in een gevaarlijke hoek van 45 ° op het randje van de weg hangen. Afijn de schade valt in principe mee, de voorkant mist de grill en een deel van de bumper en een richtingaanwijzer. Aan de achterkant is de bumper behoorlijk beschadigt maar het lijkt erop dat er verder niet veel aan de hand is we hebben geen motorische schade en besluiten om toch rustig aan verder te gaan naar de plaats van bestemming. De volgende dag als Douglas en ik de schade beter bekijken blijkt dat we erg veel geluk hebben gehad, de bumper was namelijk over de uitlaat geschoven. Door de warmte van de uitlaat was de binnenkant van de bumper begonnen te smelten wat achteraf gezien makkelijk brand had kunnen veroorzaken, we hebben vast een beschermengeltje bij ons gehad.

Maar het goed Jackie en Douglas weer te zien en het is we hebben het erg gezellig, op eerste kerstdag pakken we cadeautjes onder de kerstboom uit, op een of ander manier wist de Kerstman dat we hier waren. En die avond hebben we een traditionele kerstmaaltijd met kalkoen, aardappelpuree, jus en vlierbessensaus. Maar zoals ze wel zeggen 'time flies when you're having fun' over een paar dagen gaan we weer terug naar Wolfville, maar daarover de volgende keer meer... hopelijk zonder verdere ongelukken.

Groetjes Gabriëlle