Hallo Allemaal

Sorry, sorry het is alweer veel te lang geleden sinds ik voor het laatst geschreven heb. En ik had nog zo belooft om jullie op de hoogte te houden, dus vandaag is mijn vrije dag het regent dat het giet en ik heb geen ander excuus om niet te schrijven. Eens even denken de laatste keer had ik verteld van mijn baan in het restaurant wat niet helemaal was wat ik gehoopt had. Mijn buurman Tom werkt bij de universiteit als sous chef( hij heeft de leiding als de chef niet aanwezig is)en hij kon mij waarschijnlijk wel helpen aan een baan bij de universiteit. Ik had inmiddels ook een gesprekje gehad met de chef van de universiteit en hij was ook zeer positief. Het geval is dat de banen in de keuken seizoen banen zijn, tijdens de zomermaanden als de studenten vakantie hebben gaat de keuken dicht. Het personeel word ontslagen en na de zomervakantie wordt iedereen weer aangenomen, wat voor veel mensen de baan extra aantrekkelijk maakt want wil er nu niet 3 maanden vakantie, ik heb daar helemaal geen moeite mee. Afijn, het wachten was op de terugkomst van al het personeel om te zien of iedereen terug kwam dit jaar, de chef was er van overtuigd dat er wel een functie open zou vallen. Afwachten dus,.....en afwachten.... ik hoorde maar niets.... Later bleek dat iedereen terug was gekomen en er op dat moment dus geen reden was om een nieuwe kok aan te nemen helaas. Maar na een paar weken had een van de koks zijn ontslag ingediend met een opzegtermijn van twee weken. Tom was er zeker van dat ze mij zouden bellen voor de functie, maar na een week had ik nog niets gehoord....Ik begon een beetje te twijfelen of ik die baan wel zou krijgen en Tom was ook niet al te gelukkig. Naast dat hij sous chef is heeft hij ook de verantwoording voor de catering wat soms erg druk kan zijn en veel lange werkdagen oplevert, waar hij een beetje zat van werd omdat hij hierdoor zijn zoontje minder vaak zag. Inmiddels had ik in het restaurant mijn draai een beetje gevonden en was het allemaal niet zo erg als het in het begin leek. Maar toen kwam de vraag of ik nog steeds geïnteresseerd was in een baan bij de universiteit, niet als kok maar als junior sous chef catering.... Wow, dat is even wat anders. Wat was nu het geval, Tom zou het werk overnemen van de kok die ontslag had genomen en de catering laten voor wat het was waardoor hij eer vrije tijd zou krijgen. De functie die ik aangeboden kreeg is de verantwoording van de catering met daarnaast het verzorgen van speciale maaltijden van de studenten met een dieet. In het kort een beter salaris dan wat ik bij het restaurant verdien, andere werktijden en meer verantwoording, een hele nieuwe uitdaging.

Na wat wikken en wegen heb ik mijn baan bij het restaurant opgezegd en de baan bij de universiteit aangenomen. Ik twijfelde omdat ik het inmiddels toch wel aardig naar mijn zin had bij het restaurant. En ik was door verschillende mensen gewaarschuwd dat het nogal een soap opera is onder het personeel van de universiteit. Maar ja je krijgt niet ieder dag een aanbod als deze en als het niet bevalt, kan ik altijd nog weer verder kijken toch. Ondanks dat ik nog in mijn proeftijd zat bij het restaurant en dus elk moment kon vetrekken heb ik ze twee weken opzegtermijn gegeven. Mijn laatste werkdag was op een vrijdag en ik zou die maandag daarop met mijn nieuwe baan beginnen. Dat kwam mooi uit want dan kon ik dat weekend op bezoek bij Jackie en Douglas.

Inderdaad het eerste stel van mijn reis waar ik uiteindelijk 5 weken gebleven ben met de 6 honden en 3 paarden waar ik het zo enorm naar mijn zin had gehad. Jackie en Douglas hadden namelijk een huis aan de kust met een groot lap grond gekocht in Nova Scotia nog geen drie uur rijden bij mij vandaag. Wie had dat gedacht en wat een onderneming. Moet je voorstellen Douglas inmiddels 78 jaar en dan verhuizen van de westkust naar de oostkust, een hele onderneming met inmiddels 2 paarden en 5 honden en zeer bewonderenswaardig. Nadat ze verhuist waren had ik Jackie gebeld en het eerste wat ze me vroeg is wanneer kom je bij ons op bezoek, dus nu ik een paar dagen vrij had ben ik bij ze op bezoek gegaan. En eerlijk gezegd keek ik meer uit naar het feit dat hen weer zou zien dan dat ik met mijn nieuwe baan zou beginnen na mijn bezoek aan Jackie en Douglas. Dus op vrijdagochtend rijd ik naar Jordan Bay ongeveer twee en een half uur rijden van Wolfville aan de andere kant van Nova Scotia. Bij aankomst word ik verwelkomd knuffel van Jackie en Douglas en ontmoet ik Maggi een helper uit Zwitserland die een grote hulp is geweest met de verhuizing van Denman eiland naar Nova Scotia. Douglas is blij verrast met de zelf gebakken appeltaart die had meegebracht, 'dat je dat onthouden hebt' maar we besluiten dat het eerder tijd is voor een glaasje wijn en we bewaren de taart voor later na het eten. Het is zo fijn ze weer te zien en gezellig bij te kletsen, het is een oud huis maar zeer goed onderhouden met een garage/carport voor de auto's en een schuur met nieuwe stallen voor de paarden en ook nog een zwembad wat wel een beetje onderhoud nodig heeft. Maar de locatie is prachtig aan de noord Atlantische oceaan waar je elke ochtend kan genieten van een prachtige zonsopgang. Met laag water ligt er elke dag een groepje zeehonden op de rosten midden in het water te drogen. En elke keer als we een wandeling langs de kust maken gaan de honden mee voor een duik in het water. We hebben een heerlijk weekend het weer is prachtige en Maggi en ik rijden naar Lockport wat bekend is vanwege het mooie zandstrand. Maar zoals ze zeggen:'Time flies when you're having Fun' en is het al weer gauw tijd om naar huis te gaan. Maar er wordt me op het hart gedrukt dat als ik er even tussenuit wil ik van harte welkom ben en er altijd een kamer voor mij vrij is, en ik beloof dan ook gauw weer op bezoek te komen.

Inmiddels ben ik met mijn nieuwe baan begonnen en de eerste indruk is goed. De catering bestaat voornamelijk uit lunches met verschillende broodjes en diners en buffetten en ik heb al wel in de gaten dat het wat catering betreft hollen of stilstaan is. Ik krijg erg veel informatie over me heen omdat er zoveel verschillende dingen zijn en ik heb nog lang niet alles gezien, maar ik word in ieder geval niet in het diepe gegooid en ik word goed geholpen met alles wat we doen. Nu werk ik nog veel samen met de chef en Tom maar ik begrijp dat als ik eenmaal goed ingewerkt ben de verantwoording van de catering grotendeels bij mij zal liggen. Maar zoals ik al zei tot nu toe gaat alles goed en ga ik met plezier naar mijn werk.

En ik heb inmiddels mijn laatste spulletjes uit Nederland ontvangen. Ik had nog een aantal dozen bij mijn moeder staan en voor mijn vertrek uit Nederland had ik al uitgezocht hoe ik deze spullen later kon laten nasturen. Na wat heen en weer bellen en mailen werden de dozen bij mijn moeder opgehaald en naar Schiphol gebracht waar ze per vliegtuig in Halifax aankwamen. Het aantal dozen was inmiddels uitgebreid met een extra grote doos met de fiets van mijn moeder. Ik was nog op zoek naar een fiets en zij had er een over.... komt dat even mooi uit, Dankjewel. In afwachting van bericht uit Nederland over wanneer ik mijn spullen kan verwachten in Halifax krijg ik na een aantal dagen een telefoontje van Air Canada dat ik mijn spullen kan komen ophalen. Ik vraag Anna en George( de laatste mensen waar ik verbleef voor ik mijn appartement had) of ik de bus mag lenen om mijn spullen op te halen. En de volgende avond rijden George en ik naar het vliegveld van Halifax, ik kan mijn spullen afhalen bij Air Canada Cargo maar voordat we de spullen kunnen inladen moet ik een handtekening en wat stempels bij de douane halen. Dus ik ga naar de douane en leg uit dat mijn spullen uit Nederland zijn aangekomen en vraag vriendelijk om een handtekening. En ik had het kunnen weten die handtekening krijg je natuurlijk niet zomaar, ....wanneer ben je in Canada aangekomen,....en waar woon je nu.... en heb je de spullen zelf ingepakt... en wat voorspullen zijn het ....heb je een lijst met omschrijving van wat er in de dozen zit. Ik geef ze een gedetailleerde lijst en ik mag plaats nemen in een stoel, het zal een paar minuutjes duren om het een en ander te controleren.... een half uur later krijg ik dan mijn papieren terug pffffff met de handtekening en stempels. Nu kan ik dan mijn spullen ophalen, de dozen zien er wat gehavend uit en een aantal zijn zoals ik al verwacht had geopend door de douane voor controle. Thuis aangekomen is het net of ik cadeautjes aan het uitpakken ben hoewel ik weet wat er in de dozen zit denk ik met sommige spullen toch nog O, ja dat had ik ook nog. En nu heb ik eindelijk weer een (oer Hollandse ) fiets waar ik erg blij mee ben, alleen ben ik bang dat de drie versnelling hier wat te weinig is met berg op berg af.... Of ik moet nodig wat aan mijn conditie doen....zelfs in de eerste versnelling valt het niet mee om de berg op te komen. Dus ga ik maar naar het sportcomplex van de universiteit waar ze een redelijk grote fitnessruimte hebben en een groot zwembad en ijsbaan. Als dit niet helpt met het verbeteren van mijn conditie dan weet ik het ook niet meer.

Tot zover weer mijn verhaal, groetjes en tot hores, Gabriëlle