Hallo Allemaal

Hoogste tijd voor weer een verslagje, in mijn vorige verhaal vertelde ik dat ik op weg zou gaan naar New Brunswick maar omdat ik nog niet goed wist welke route ik zou volgen ben ik nog een weekje langer gebleven op Kabaina. En ach ze konden de hulp ook goed gebruiken. In die week zijn we aardig opgeschoten met de bouw van de gemeenschappelijke ruimte, de wanden staan overeind, het dak is zo goed als klaar behalve de dakbedekking en de verbinding tussen het keukenblok en de ontspanningruimte schiet ook al aardig op. We beginnen tevens aan de bouw van de brug over de rivier naar het park toe. Een behoorlijke klus want we moeten zo'n 9 meter overbruggen. Maar met een paar man/vrouw sterk lukt het om de eerste 2 draagbalken over de rivier te tillen, de rivier is niet al te diep en het is zonnig weer dus in onze korte broek en T-shirt lukt het best.

Ik heb besloten om 1 juni dan toch op pad te gaan hoewel de brug nog niet af is en ze me wederom vragen langer te blijven ga ik nu toch echt op pad. En dit keer heb ik weer een reisgenootje, Kathy... ze is van mijn leeftijd en komt uit Frankrijk. De bedoeling is dat we die ochtend rond negen uur vertrekken maar na wat vertragingen en uitgebreid gedag zeggen aan iedereen kunnen we rond tien uur dan toch op pad. Nou ja.... Ik durf van mezelf wel te zeggen dat ik redelijk goed georganiseerd ben maar als het op mijn sleutels aankomt...tja die raak ik nog weleens kwijt. En datgene waarvan ik hoop dat het mij nooit zal overkomen, gebeurt nu dan toch. Ik ben altijd bang dat ik de kofferbak dichtgooi terwijl mijn sleutels erin liggen. En nu we op het punt staan om weg te gaan kan ik mijn sleutels nergens vinden. De kofferbak en de achterbank liggen vol met spullen.....

En dan als ik bijna in de kofferbak ben gekropen door de rugleuningen open te klappen vraagt Marie wat er aan de hand is. Ik kom uit de auto en leg uit dat ik er zeker van was dat ik de sleutel in een van mijn broekzakken had gestopt maar ik bang ben dat ik ze in de kofferbak heb liggenen demonstratief ga ik nogmaals al mijn zakken na.... en daar, je raad het al vind ik mijn sleutel.... Oké, eindelijk klaar om op weg te gaan naar Baie Saint-Paul waar we een camping hebben uitgezocht die ook cabins verhuurt. Het is een warme dag en het is aardig zweten in auto maar rond vijf uur komen we dan toch op de camping aan.. die vanwege apknapwerkzaamheden nog gesloten is.

We besluiten verder te rijden naar Tadoussacwaar we een hostel hadden uitgezocht voor de volgende dag, we eten wat een broodje en wat fruitaan een picknicktafel en gaan verder.Het hostel is niet al te groot en heeft een bar waar die avond een bandje speelt, het is wat fris buiten maar we nemen toch plaats op het terrasen luisteren naar het bandje wat een mix van Franse en Engelse muziek speelt.

Tadoussac ligt op de kruising van de Sagueney rivier (zoet water) en de Saint Lawrence rivier (zout water) wat een aantrekkelijke omgeving voor walvissen is. De volgende dag maken we een wandeling langs het strand en rijden we naar de Sagueney fjord dat bekend is om de baluga walvis, helaas zien we geen walvissen maar het is een mooie omgeving. We reizen verder met de veerboot naar Matane aan de andere kant van de Saint lawrence rivier en overnachten wederom in een hostel maar deze bestaat uit verschillende cabins aan het strand en ze hebben zelfs en jacuzzi. We rijden langs de kustrichting Gespe enPerce wat toeristische trekpleisters zijn het nationale park en de rotsachtige kustlijn, helaas ishet die dag mistig en regenachtig enkrijgen we af en toe een glimp van de omgeving te zien, en wat we zien is erg mooi.Maar hoe dichter we bij New Brunswick komen hoe beter het weer wordt en we besluiten tegaan kamperen, Kathy zorgt voor het kampvuur zodat we niet geheel verkleumd de tent in gaan om te slapen. Ik moet zeggen het heeft wel wat zo'n kampvuur,met wat marshmallows zou hetperfect zijn maar zodra ik daar eenmaal aan begin kan ik moeilijk stoppen, dus het is maar goed dat we ze niet hebben.

In New Bruswick rijden ook langs de kust naar het zuiden en kamperen op verschillende campings en bezoeken het Kouchibouguac Park waar we langs het strand lopen en een kleine wandeling door het drasland/moeras maken. Het drasland is erg uitgestrekt en de omgeving voor elanden zie zich natuurlijk niet laten zien. Ik ben verbaasd over de hoeveelheid vleesetende planten die we zien, bij vleesetende platen denk ik namelijk meer aan tropische gebieden en niet aan Canada. Zo zie je maar weer je bent nooit te oud om te leren. Het is een korte wandeling door dit gebied en dat is maar goed ook want we worden levend opgegeten door de muggen en zwarte vliegjes, welkom in Canada zeggen de Canadezen dan en het is nog niet eens hoog zomer kan je nagaan. Bij de tijd dat je meer dan 10 muggenbulten op een arm telt stop je maar met tellen..... ik ben dus gestopt met tellen.

We brengen ook een bezoekje aan het Irving Ecologische Park, een 12 kilometer lange zandduinlangs de kust wat constant in beweging is doorweersinvloeden. De zandduin wordt zo'n 2000 jaar oud geschat, er is een 2 kilometer lange houten promenade gebouwd over de duin heen, helaas heeft de storm van vorig jaar een groot deel verwoest en is er 800 meter aan promenade over maar je kunt nog wel over het strand lopen.

Ondanks dat we het rustig aan doen reizen we al snel aardig wat kilometers en zijn we op Prince Edward Island aangekomen. We rijden over de 13 kilometer lange brug en we hebben prachtig weer, het deel waar we aankomen, staat bekend om de rode rosten langs de kust en wauw.... de combinatie van de groene bomen, de blauwe zee en rode kustlijn is prachtig.... nogmaals wauw dit had ik niet verwacht. Het eiland is niet al te groot als je een rondje langs de kust zou maken zou je binnen 17 uur weer terug zijn bij het begin. We hebben nog geen concreet plan van wat we willen gaan doen, we zien wel wat we tegenkomen.

Het valt niet mee om de auto een beetje op orde te houden als je allebei een grote rugzak heb, die gelukkig in de achterbak passen maar dan heb ik ook nog een koelbox me wat spullen voor het kamperen wat naar de achterbank is verhuisd. Kathy leest graag over het gebied waar we doorheen reiden voor we er zijn en ze heeft dan ook een reisgids over de oostelijke provincies in Canada. Maar daarnaast begint er langzaam om de bijrijders stoel een orde/wanorde van informatie papieren en routekaarten te ontstaan. En het gebeurt dan ook geregeld dat ik Kathy om zich heen zie draaien en zoeken naar iets wat ze misplaatst heeft. Tot nu toe hebben een keer auto bijna op zijn kop gehad voor een zilveren haarspeld, daarna de cabin en de tassen op zijn kop gehad voor diezelfde haarspeld. En dan de auto weer eens voor de reisgids. En dan heb ik het nog niet over de vele malen dat de iPod misplaats was.Afijn, ik probeer geregeld de auto weer een beetje netjes te krijgen maar op een of andere manier krijgen we het voor elkaar om het in een georganiseerde wanorde te brengen.

Dus nu rijden we rond op PEI wat een erg mooi eiland is met gooiende heuvels veel groene bomen en de rode zandgrond geeft mooie plaatjes. We gaan op bezoek bij een wijnproeverij waar we aan de praat raken met Wendy die ons wat wijnen laat proeven gemaakt van bosbessen, aardbeien en rabarber. De meeste zijn vrij zoet maar wel erg lekker. Wendy heeft vijf jaar in Nederland gewoond en spreekt redelijk goed Nederlands en we worden uitgenodigd om de volgende avond naar een piraten/bbq te komen. Uiteindelijk blijft Kathy in hostel want ze voelt zich niet zo lekker en ga ik samen met Wendy en Hans haar man naar het feest. Het is grappig want hoe later het op de avond word en er nog steeds nieuwe mensen op het feest arriveren de meer ze uitgedost zijn in piraten kleding.

Ik ontmoet Mike die een voor een computerbedrijf werkt dat bezig is met het maken van software voor het leren van een andere taal. En hij vraagt mij of ik geïnteresseerd ben in het vertalen en opnemen van een aantal woorden van Engels naar Nederlands, wat me wel interessant lijkt. Hij vraagt Kathy om ook te vertalen omdat Frans uit Frankrijk toch anders is dan Frans uit Quebec. Om een lang verhaal kort te maken Kathy en ik eindeigen bij Mike thuis waar hij een kantoor heeft in de kelder en we beginnen met het vertalen van een lijst van woorden. De verwachting was dat de vertaling en de opname ongeveer 4 a 5 uur in beslag zou nemen. Maar het neemt uiteindelijk meer tijd in beslag dan we verwacht hadden en hij stelt voor dat we blijven slapen hij heeft 2 extra kamers en we kunnen de volgende dag verder gaan met de opname. Die avond neemt hij ons mee naar het restaurant van Eugene een vriend, wat alleen tijdens het hoogseizoen open is de rest van het jaar gaat hij op reis en doet ideeën op voor nieuwe gerechten. Het seizoen begint net dus het is niet al te druk en Eugene komt later gezellig bij ons aan tafel zitten. Als hij hoort dat ik in verschillende keukens heb gewerkt krijg ik een rondleiding door de keuken, die alles bij elkaar misschien 8 m ² is maar eg efficiënt ingericht. We zijn de laatste gasten en blijven gezellig nakletsen en gaan daarna naar de plaatselijke kroeg om de hockeywedstrijd te bekijken afijn erg gezellig.

De volgende dag is de bedoeling dat we de vertaling van de woordenlijst gaan opnemen maar er komen allerlei andere zaken tussen voor het bedrijf en komt het voor de opname niet goed uit. We spreken af dat we contact houden en misschien dat ik in de toekomst alsnog de opname kan doen. Dus we die ochtend met een extra zakcentje op zakvoor de veerboot naar Nova Scotia. Maar daarover de volgende keer meer.

Groetjes en tot schrijft, Gabriëlle