Hallo Allemaal

Het is weer eens tijd voor een update, vooral omdat ik een aantal mensen verteld heb dat ik erg uit keek naar mijn volgende adres. Na een kleine drie weken bij Chuck en Cathy is het tijd om verder te gaan. Op de helpx website had ik namelijk een adres gezien wat me wel heel erg leuk leek. Ik had ze al eerder gemaild maar het duurde een tijdje voor ik antwoord kreeg. Ze hadden het namelijk erg druk maar ik was welkom in mei. Het is namelijk een accommodatie met boomhutten(http://www.kabania.ca/) Wat de werkzaamheden zouden zijn had ik geen idee maar het zag er zo gaaf uit dat me dat niet veel uitmaakte.

Dus ik ging op weg naar Notre Dame de la Merci in Quebec een rit van 4 a 5 uur vanaf Sherbrooke. Het is een klein plaatsje ten noorden van Montreal omgeven door ski gebieden. Op de kaart bijna niet te vinden tenzij je een Celine Dion fan bent want die schijnt hier een chalet of zoiets te hebben. Helaas laat ik het mooie weer achter me en hoe hoger ik kom des te meer sneeuw ik zie liggen en de meren zijn zelfs nog bevroren. Afijn, als ik aan kom ontmoet ik Marie-Cristine een van de eigenaren van Kabania en Lolita en Aurelie twee helpers uit Frankrijk die hier al een tijdje vertoeven. En later die dag ontmoet ik ook Mathieu de andere eigenaar van Kabania, zijn vriendin Fennie en zijn vader. Iedereen spreekt Engels (de een wat beter dan de ander) maar over het algemeen wordt er Frans gesproken. Het is wel begrijpelijk maar niet altijd even leuk als je geen Frans spreekt. Maar hoe langer ik blijf des meer ik begrijp van waar de gesprekken over gaan dus dat is niet verkeerd op deze manier leer ik nog wat van de Franse taal.

De accommodatie gaat in juli dit jaar open en er moet nog veel gebeuren, de slaapverblijven, negen in totaal zijn klaar maar er wordt nog volop gebouwd aan de gemeenschappelijke ruimte. Dit gebouw bestaat uit twee delen de ene helft bestaat uit de keuken, toiletten, douches en de wasmachines en de ander ruimte die nog in aanbouw is word de ontspanningruimte waar je rustig kan zitten met een groot terras. De bedoeling is dat ze voornamelijk in de zomer de herfst open zijn wanneer de omgeving erg mooi is vanwege alle kleuren van de esdoorns en in de winter voor de wintersport. En daarnaast zijn er nog genoeg andere dingen die gebeuren moeten. Zo moet er nog een brug gebouwd worden om naar de overkant van de rivier te kunnen waar het provinciale park is met volop wandelroutes. Je kan de accommodatie het beste vergelijken met een luxe camping. Het enige wat je mee brengt is een slaapzak of beddengoed en je kan je maaltijden koken in een volledig ingerichte keuken.

We slapen in de boomhutten maar de maaltijden en dergelijke gebruiken we in het huis. Overdag beginnen we rond negen uur tot de lunch waar we uitgebreid de tijd voor nemen en daarna werken we tot een uur of vijf. Tja, wat doe je zoal op een locatie als deze, nou het werk is zeer gevarieerd, zo ben ik een dag zoet geweest met het zagen van brandhout met een kettingzaag en daarna het splitsen van het hout. Met de nodige bescherming ga ik aan de slag en het is een goede training ik met dit werk heb je geen sportschool meer nodig, maar ik vind het erg leuk om te doen. Zo ben ik samen met Aurelie zoet geweest met het schilderen van planken voor de gemeenschappelijke ruimte en picknicktafels die we daarna in elkaar hebben gezet. Met Mathieu ben ik bezit geweest de palen van de fundering te plaatsen wat een aardige klus was, 30 stuks en dan ook waterpas natuurlijk. Daarna maken we het frame voor de vloer met grote zware balken. En dan komen er op vrijdag en zaterdag ongeveer 36 pallets met gras zoden, dus we zijn druk bezig de grond te egaliseren. Die vrijdag en zaterdag zitten we zo'n beetje de hele dag op onze knieën om het gras te leggen, op deze manier werk ik alle koekjes en snoepjes die ik deze winter teveel gegeten heb er wel af. En na al dat harde werken kunnen we genieten van de jacuzzi tenminste als het niet regent en dat is toch wel een erg prettige afsluiting van de dag kan ik wel zeggen.

Over koekjes gesproken zo tussen de bedrijven door bak ik geregeld koekjes of brownies, gewoon omdat ik het leuk vind om te doen en omdat ik een echte zoetekauw ben natuurlijk. Zo heb ik een erg goed recept voor brownies wat ik gemaakt die erg in de smaak vielen dat ze de volgende dag al op waren. Sterker nog ik had op een avond muffins en koekjes gebakken.... Nog geen 16 uur later waren ze al verdwenen... wat natuurlijk wel een goed teken is. Nadat het gras gelegd is wordt het grindpad afgewerkt met grote stenen langs de randen. Een klus waar ik een paar dagen zoet mee ben... maar ik krijg wel de kans om met de shovel te rijden.... He, wat rottig nou ik hoef niet uit te leggen dat ik dit erg leuk vind... toch. Op deze manier word ik van alle markten thuis nog even en ik kan als tuinman/vrouw aan de slag.

Op mijn vrije dag ben ik naar Mount Tremblant geweest ik had op internet de route opgezocht en bedacht dat ik niet de snelweg wilde nemen maar een wat toeristische route. Nou dat heb ik geweten zeg hoewel ik de route goed had opgeschreven en goed te volgen was waren de wegen niet al te best. Grote gaten en scheuren in de weg als gevolg van de winter, en dan heb je van die mensen die achter op je bumper hangen omdat je naar hun mening niet snel genoeg gaat. Nou ik wil wel nog even wat langer genieten van mijn autootje. Mount Trembant is een zeer toeristisch ski gebied wat vooral favoriet is van de Amerikanen, maar als ik dar rondloop is het erg rustig zo'n beetje tussen de seizoenen in. In een van de kleine plaatsjes zie ik een bordje met le petit train du nord, dus ik denk dat is een kleine wandelroute want Petit is klein toch. De route gaat langs een groot meer en is speciaal voor fietsers en wandelaars. Ik heb geen idee waar de route heen gaat maar het lijkt erop dat het om het meer heen gaat, als dat zo is dan is het een aardige wandeling. Onderweg zie ik kleine bordjes met daarop 91km.... 92km.... 93km... hmmmmm dat ik niet klein dat ik behoorlijk lang. En dan op een gegeven moment gaat het pad rechtdoor aan het eind van het meer ... het gaat er dus niet omheen.... Dus na zo'n 5 km wandelen ga ik dezelfde weg maar terug want anders komt het niet goed. Later kom ik er achter dat de route in totaal 200km lang is en van Saint Jérôme naar Mont Laurier gaat wat voorheen een spoorlijn was. Afijn, ik loop wat rond in the village van Mont Tremblant wat alleen toegankelijk is voor voetgangers. Het ziet er wat Disney achtig uit met gekleurde gebouwen wat in de winter met al de sneeuw en lichtjes er zeker heel sprookjesachtig uit moet zien. Maar het is mooi weer (eindelijk) en ik geniet buiten op het terras van een kop koffie met een grootte bananen/chocolade muffin.

Inmiddels gaat de bouw van de gemeenschappelijke ruimte gestaag verder. De vloer en de wanden zijn klaar en nu wordt er aan het dak gewerkt. Het hele gebouw is van hout en ondanks de regen staat het redelijk snel in elkaar. Het is wel jammer dat ik het eindresultaat niet zal zien want ik ben alweer bezig met de planning van de volgende route. De volgende provincie New Brunswick is aan de buurt, ik wil een tocht langs de kust maken maar ik ben er nog niet helemaal over uit welke route door Quebec ik zal volgen om daar te komen. Maar ik heb nog een paar dagen de tijd want ik wacht op wat beter weer omdat ik voornamelijk wil gaan kamperen en elke dag regen is niet erg aantrekkelijk.

Maar daarover de volgende keer meer, groetjes en tot schrijfs, Gabriëlle