Hallo Allemaal

Oké,... dus de laatste keer was ik aangekomen in Maynooth. De volgende ochtend ben ik wezen kanovaren met de drie kamergenootjes. De eigenaar van het hostel bracht ons inclusief 2 kano's naar een rivier met een plattegrondje. Het was vrij simpel, de rivier stroom opwaarts volgen tot je bij een soort waterval komt, de kano's op de wal trekken en dan kan je een stuk langs de rivier omhoog wandelen. Die ochtend hadden we geluk het was niet al te koud en het was droog dus perfect om een stukje te peddelen in een rivier met mooie herfstkleuren om je heen.

De volgende dag ben ik naar Algonquin park geweest (wederom geluk met het weer)waar ik een paar kleine wandelingen heb gemaakt en in de middag was er een wandeling met een parkwachter die van alles vertelde over paddenstoelen. Dat leek me wel interessant maar meer om te weten welke je eventueel zou kunnen eten en welke niet. De groep bestond uiteindelijk uit 35 personen wat volgens de parkwachter niet al te groot was en dus goed voor de wandeling. Hij verteld ons dat er zo'n 5000 soorten zijn en dat er dit jaar enorm veel paddenstoelen zijn omdat de weersomstandigheden erg gunstig zijn geweest. Het is een enorme enthousiastteling en in de groep zijn ook een paar padvinders dus hij springt van de ene paddenstoel naar de ander en het is duidelijk dat het een passie is. De wandeling is dan wel niet helemaal zo als ik het me voorgesteld had maar het was wel grappig.Ga ik het nog een keer doen... mmm ik denk het niet. Ik weet nu dan ongeveer welke ik zou kunnen eten maar om zeker van de zaak te zijn is het toch beter om eerst wat onderzoek te doen voordat je de paddenstoelen in de pan gooit.

Via internet heb ik dan uiteindelijk toch een gastgezin gevonden waar ik terecht kan. Onderweg daarnaar toe maak ik een tussenstop in Ottawa, wat een verrassend aardige stad is. Het is weids opgezet met aardig wat groen en doet wat Europees aan en is niet al te veel hoogbouw. Het is ook de hoofdstad van Canada dus hier staan ook de parlementsgebouwen wat weer een leuke toeristische trekpleister maakt. Na twee dagen wat rondslenteren door de stad vertrek ik richting Geen Valley wat nog steeds in Ontario is maar in zuid westelijke putje, vlak bij de grens met Amerika maar ook met Quebec. Ontariogrotendeels eentweetalige provincie met als buurman Qeubec deFranstalige provinciedus in deze buurt kom je de Franse taal veel tegen en speken veel mensen en Frans en Engels

Het nieuwe gastgezin bestaat uit Mitch en Lola en ze hebben een kleine hobby boerderij. Ze hebben onder andere kippen voor de eieren en vleeskippen die met een paar weken geslacht worden. Dan hebben ze 5 ganzen, één daarvan zal met kerst gegeten worden... alleen weten ze nog niet welke. Dan hebben ze een aantal schapen voor wol en vlees, een geit, 2 paarden, 2 katten en 3 honden. Als ik aankom is er een andere helper Holly van Amerika zij blijft nog een paar dagen en gaat dan naar anderhalf jaar reizen weer terug naar Amerika op familiebezoek. We delen samen een kamer en op zondag maken we een dagtrip naar Montreal in Quebec... ik ben benieuwd want we spreken beide geen Frans dus we zullen zien hoe het gaat.

Nu moet ik even het een en ander vertellen over het Quebec en de Franse taal... In Quebec zijn ze onder andere bang hun cultuur te verliezen, dat is een van de reden dat menzo krampachtig deFranse taal vast houd, wat de geschiedenis betreft gaat er veel meer aan vooraf maar Canada is nu officieel tweetalig wat in houd dat alles van de regering uit tweetalig geschreven moet worden. Op veel producten zie je dan ook tweetalige beschrijving en zo. Nu is er ook de kwestie dat een groot deel van de quebecers zelfstandig wil zijn los van Canada. Afijn alle wegbewijzering van de regering uit moet twee talig zijn... nu zie je in Ontario ook de andere wegbewijzering in twee talen, eerst Engels en dan Frans.Nu zal je denkendat het inQuebec waarschijnlijk omgekeerd is... fout daar zie je alleen Frans en de Engelse taal is niet aanwezig. Wat veel Engelstalige Canadese tegen de borst stuit is dat van hen verwacht wordt dat men beide talen spreekt. Maar daar in tegen zijn veel Franstalige Canadezen te beroerd Engels te spreken of kennen de taal niet. Sterker nog ze hebben in Quebec een taalpolitie... Je mag aan de buitenkant van je bedrijf, pand of huis geen Engelstalige bord hebben allen de Franse taal... heb je dit wel dan kan je een boete verwachten. Binnen mag je dan wel een Engelstalig bord hebben hangen maar de letters moeten kleiner zijn dan de Franstalige aanduiding....

Maar goed, Holly en ik rijden de stad in en vinden uiteindelijk de parkeerplaats voor de auto en lopen door het oude deel van Montreal, wat Europees aandoet vanwege de oude gebouwen en straten van oude keien in plaats van asfalt. We slenteren wat rond door de stad en hebben een laat ontbijt wat uit crêpes met fruit en een quiche bestaat. In het park wordt op verschillende velden met reuze pionnen schaak gespeeld waar we even blijven kijken. Later die dag gaan we op zoek naar Poetin, dat is typisch Franse specialiteit en ons is verteld dat je alleen de beste in Quebec kan krijgen. Poetin is friet overgoten met jus en gesmolten kaas, klinkt niet erg aantrekkelijk maar in de combinatie met gebakken uien en champignons is het best het wel aardig. Niet dat ik geregeld zal bestellen (waarschijnlijk nooit weer) maar dan heb je het in ieder geval een keer geprobeerd ... toch.

Holly is niet een typisch Amerikaanse (op mijn vorige blog kreeg ik nogal wat vragen over hoe de Amerikanen verschillen van de Canadezen)Holly is zich wel degelijk van bewust dat de Amerikanenniet altijd even welkom zijn als toerist in een ander land. Verder had ze aardig wat kritiek op hun onderwijs systeem waardoor veel Amerikanen dom overkomen of weinig weten van andere landen... veelal doordat in het onderwijs er niet veel aandacht aan wordt besteed. Verder hebben veel Amerikanen een overdreven enthousiaste manier van praten waardoor je jezelf afvraagt of ze überhaupt wel menen wat ze zeggen. We kletsen wat af en moeten af en toe opletten waar we lopen en zijn dan ook blij dat we een plattegrondje bij de hand hebben. Afijn een zeer geslaagde dag.

Op de hobby boerderij helpen we met het voeren van de dieren, het bijhouden van de moestuin en wat andere klussen. Helaas brengen we Holly na een paar dagen alweer naar de trein en blijf ik alleen over. Ik werk veel buiten, langs de grens van hun land is een muur van los opgestapelde stenen. Er liggen hier enorm veel stenen en dit gebied word dan ook wel vergeleken met Ierland. In de loop van de jaren hebben de vorige eigenaars de muur gebruikt als dumpplaats voor oud hout en is het overgroeit met kleine struiken en klimplanten. Nu ben ik dus bezig dat allemaal te verwijderen, een behoorlijke klus als je bedenkt dat de muur zeker een kilometer lang is aan beide kanten... maar met een beetje muziek op de oren en een zonnetje, met af en toe de ganzen, schapen en paarden die lang komen omte lijken wat ik aan het doen, is het best te doen.En op deze manier doe ik ook nog wat aan mijn conditie wat door al die dagen auto rijden aardig achteruit is gegaan.

Maandag 11 oktober is het Thanksgiving Day, zoals mij uitgelegd word een dag waarop men viert dat alle oogst binnen is waarmee men de winter kan doorkomen. Lola maakt een diner wat bestaat uit gevulde kalkoen, aardappelpuree, cranberrysaus, gestoomde groente en een warm appel/cranberry dessert met kruimelkorst. Voor het diner zijn vrienden uitgenodigd die verderop aan de weg wonen, Sofia een Nederlandse weduwe die zo'n 30 jaar geleden geëmigreerde is nar Canada en een geëmigreerde Duister met zijn Canadese vrouw. Verder is er een Braziliaans stel een paar dagen op bezoek. Lola en Mitch hebben namelijk en aantal jaar studenten van andere landen in huis gehad die hier een jaar naar High school gingen, hij is daar een van en is nu op bezoek met zijn vrouw. Het is een gezellige avond het eten is goed maar natuurlijk veelte veel en een zeer gevarieerd gezelschap. Inmiddels ben ik al bijna twee weken bij Lola en Mitch maar ik ben weer aan het rondkijken voor wat anders... er komen een paar ander helpers en ze hebben niet al te veel slaapplaatsen.

Met een beetje geluk heb ik eenandere plek gevonden waar ik langer kan blijven, maar daarover de volgende keer meer.

Groetjes, Gabriëlle